Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 14

DR. HELMUT THIELICKE:
Dæmisagan
um kostnaðinn af að reisa turn
Lúk. 14: 25—33
Við vitum varla, hvaðan á okkur stend ■
ur veðrið, þegar við heyrum þessa
harðneskjulegu frásögn. Við höfum
svo oft heyrt talað um frelsara hinna
týndu, lækni þeirra, sem sjúkir eru,
kraftaverkamanninn, sálnahirðinn.
Okkur finnst oft, að við þekkjum hann
svo vel, séum honum svo kunnug. Eða
hver kann ekki utanbókar orðin, sem
eiga að lýsa honum: kærleikur, góð-
vild, miskunnsemi, þolinmæði og hvað
það nú heitir allt saman? En svo rek-
umst við allt í einu á eitthvert orð eða
atvik úr lífi hans, sem kemur svo ó
kunnuglega fyrir sjónir, og fellur svo
illa að þeirri mynd, sem við höfum
gert okkur af honum. Okkur verður
hverft við, eins og við höfum aldrei
heyrt annað eins. Þannig er ævi Jesú
eins og eðalsteinn, sem stafar geislum
margra lita.
Hún er annarleg, þessi dæmisaga.
Venjulega virðist okkur Jesús vera
vingjarnlegur og aðlaðandi, maður
með kliðmjúka rödd hirðisins, sem
kallar á hinn týnda og er seinþreytt-
ur að útmála fyrir okkur dýrðina, sem
bíður okkar, þegar við komum heim
12
til hans: öryggi, frelsi, friður, nýtt líf.
Við erum vön því að hann kalli: „Komið
til mín, allir“! En hér kveður við ann-
an tón: ,,Ef einhver kemur til mín og
hatar ekki föður sinn og móður og allt,
sem honum er kært, þá getur hann
ekki verið lærisveinn minn. Sá, sem
treystir mér, verður að vantreysta öll-
um öðrum.“ í stað þess að laða að sér,
hrindir hann frá sér, já, varar okkur
bókstaflega við sjálfum sér. í stað
þess að segja ,,ég gef þér eilíft líf“,
segir hann „athugið hvað það kostar
ykkur í þessu lífi að vera mínir læri-
sveinar." Hann letur í stað þess að
hvetja. Og í staðinn fyrir að eggja
manninn til þess að gefa upp fyrra líf-
erni, blæs hann honum í brjóst ótta
við að stíga skrefið stóra. Hvernig
fær þetta staðist?
Sá, sem hefur verið í fylgd með
Jesú um langa hríð, veit að það er
djúp og rík merking í þeim tvíveðr-
ungi, sem kemur fram í því, hve ná-
inn hann er og framandi í senn.
Við mennirnir eigum það til að halda
upp á ákveðnar hugmyndir og hampa
þeim umfram aðrar. Við erum t. d. á