Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 26

af auðugu fólki og var þarna á eigin
vegum og gerði það, sem henni
sýndist.
Ég minnist þess, að einu sinni fór
ég með henni í Beaúínatjaldbúðir, sem
voru nokkuð iangt frá Jerúsalem. Það
varð því löng ganga. Ég varð því að
búa mig vei, setti einhvern rauðan
dúk í hattinn minn, því að það er
gott við sólinni. Ég varð að vera í
ermalangri flík og háum sokkum einn-
ig. Og síðan lögðum við af stað. Hún
skálmaði áfram eins og eimlest, en ég
gerði mitt bezta til að láta ekki hlut
Finna eftir liggja. Við töluðumst ekk-
ert við alla leiðina. Um síðir komum
við svo að búðum Bedúínanna, og
þar kom hundaskari mikill til móts
við okkur. — Aili skemmtir sér og
okkur báðum hið bezta. — En hund-
unum fylgdu svo nokkrir menn, sem
kölluðu þá til baka, og var okkur þá
boðið inn. Það var svo að sjá, sem sú
enska hefði komið þar áður. Okkur
var a. m. k. tekið mjög vel. Foringinn
fór með okkur í sitt tjald, og þar var
okkur boðið að sitja á ábreiðum, sem
til þess voru. Því næst kveikti hann
eld og bjó sjálfur til kaffi handa okk-
ur, tók síðan bolla, hreinsaði þá vand-
lega með fingrum sínum og skenkti
okkur síðan í þá. Kaffið var hræðilega
sterkt, en bollarnir voru smáir. Ég
þorði ekki að færast undan, en ég var
óvön kaffi.
Þegar við vorum að drekka kaffið
tók sú enska lítið hefti upp úr vasa
sínum. í því voru litaspjöld í ýmsum
litum, og með þeim skýrði hún síðan
fyrir Bedúínunum, hversu hjarta
mannsins væri svart sem svarta
spjaldið, unz hið rauða blóð Krists
hreinsaði það. Þá yrði það hvítt. Og
svo endaði hún á gullnum lit, sem
táknaði himininn.
Ég skildi ekki allt, sem sagt var, en
þó nógu mikið til þess, að mér var
Ijóst, um hvað talað var. Og það virt-
ist komast til skila. Fólkið hlustaði af
mikilli athygli. Ég held, að það hafi
skilið það, sem hún sagði.
— Talaði hún arabísku?
— Já, hún talaði arabísku. Mér
varð stundum á að brosa að henni
heima í Jerúsalem, en nú hugsaði ég
með sjálfri mér: Já, — hér virðist hún
eiga heima.
Á heimleiðinni fór ég að finna til í
höfðinu. Ég fann, að kraftarnir voru
þrotnir. Sólin skein í sífellu. Ef til vill
var kaffið einnig full sterkt. Ég veit
ekki, hvort heldur var, en ég komst
ekki lengra. Ég reyndi að finna ein-
hvern stað, þar sem ég gæti a. m. k.
verið í skugga með höfuðið, en það
var engan skugga að sjá. Ég fann
aðeins smá stein, sem var nógur til
að varpa skugga á fingur eða hendi.
Ég lagði höfuðið við hann. Og þá
kom sú enska og sagði: ,,Við erum
orðnar villtar."
Þar sátum við svo dálitla stund, og
mér fór að liða heldur betur. Þá kom
þar að fellaki, arabískur bóndi, með
asna sinn. Hún spurði hann um leið-
ina. Hann svaraði, að ekki rataði hann,
en asnan rataði. Þá spurði hún hann,
hvort hann vildi ekki leyfa mér að
ríða ösnunni. Fyrir það vildi hann fá
tíu pjastra, en samningarnir tókust.
Og ég reið ösnunni og hugsaði til
Maríu. En það var bara notalegt. Það
var farið svo rólega, að engin hætta
var á ferðum.
24