Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 30

hvor, stöllurnar, en höfðu svo gesta-
stofu og lítið eldhús að auki.
Þegar eldhús ber á góma, fer Aili
brátt að kíma.
— Við elduðum til skiptis, segir
hún og hlær með sjálfri sér og heldur
svo áfram. Það var svo spaugilegt.
Þegar Ester bjó til morgunmatinn
spældi hún egg á pönnu. Og ég
hugsaði: ,,Nú já, þetta þykir henni
gott.“ Og svo fór ég aðeins að, þegar
ég átti að sjá um morgunmatinn. Og
þetta gerðum við lengi, áður en við
komumst að því, að báðar vildu held-
ur soðin egg en spæld.
Irene kemur og Ester fer
Og svo kemur Irene til sögunnar. Þá
var gestagangurinn orðinn svo mikill
og annirnar, að þörf var á aðstoð við
eldhúsverkin og fleira.
Irene var Gyðingur, ung stúlka og
komin frá Sviss. Hafði Hilda Anders-
son beðið Aili að gefa sig að henni
að ósk prests nokkurs í Sviss. Tókst
þá vinátta góð með þeim, og fór Aili
að kenna Irene kristin fræði og lesa
með henni í Biblíunni. Kom þá að því,
að hún vildi láta skírast, þótti Aili
það full snemmt. Nokkrir örðugleikar
reyndust vera á að fá skírnina, vegna
þess að hin ýmsu kristniboðsfélög
höfðu gert með sér samkomulag um
starfsvettvang og verkaskipting. Þjóð-
verjar áttu t. d. einungis að starfa
meðal Araba í Jerúsalem, en Anglik-
anar meðal Gyðinga. Irene var þýzku-
mælandi, og vildi helzt hljóta skírn af
þýzkum presti, en ekki brezkum. En
svo fór, að hún kynntist Plymouth-
bræðrum, sem Aili hafði raunar nokkur
samskipti við. Þeir reyndust fúsir að
veita henni skírn án frekari undirbún-
ings. Aili féll það miður, og það fannst
á, að skírnarathöfnin sjálf hefur ekki
verið henni með öllu geðfelld.
— Einhvern dag kom hún og bað
mig að vera við skírnina. Og ég fór.
— Þér fannst hún hafa þörf fyrir
meiri fræðslu?
— Já, hún trúði að vísu, en mér
fannst einhvern veginn, að sá, sem
snerist frá gyðingdómi til kristinnar
trúar, hlyti að þurfa ýtarlega fræðslu.
— Hún var skírð í miklu vatni. En
eitthvað var í þeirri skírn, sem mér
féll ekki. Þegar hún kom upp úr vatn-
inu, var hún færð í síðan, hvítan kyrtil,
og á leiðinni til herbergisins, sem
hún átti að klæðast í, sagði hún: ,,Æ,
hér blotnaði ég alls ekkertl" Og AiN
bendir á herðar sér eða hnakkann,
um leið og hún segir þetta. Þetta
heyrði roskinn kristniboði úr söfnuð-
inum og fór þá að þræta um það við
hina, hvort þetta væri rétt skírn eða
ekki. Og ég hugsaði: Hér er eitthvað
meira en lítið brenglað.
Aili verður döpur við þessa endur-
minningu, og þó getur hún ekki variz{
brosi í lokin.
Saga Irene er miklu lengri, en þetta
mun duga sem svipmynd af því, sem
margan dag var við að fást þar eystra
fyrstu árin. En í stuttu máli að segja,
þá gekk Irene í lið með þeim Estet
og Aili. Síðar hvarf svo systir Estet
aftur til Haifa. Hún hafði orðið fyrii'
taugaáfalli einhvern tíma á lífsleiðinni
og þoldi ekki of vel sambýlið við
Irene. En það olli einnig nokkru um,
28