Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 55

^inningum: Er nokkur enn í þessari
0r9, sem minnist hans me5 þakklæti?
J^ann sýndi mér nauðsyn
nstniboðsins meðal Gyðinga
^uttugu ára aldursmunur var á okkur
0 nson. Vegna þessarar staðreyndar
er eðliiegt, að spurt sé:
Vi.S^ndi hann mor svo mikið traust
00°^“’ ettir að Við höfðum kynnzt,
vers vegna bauð hann mér svo
^ Jott til starfsvettvangs síns? Hann
?r etlaust fundið, að ég laðaðist
mjk■ jf5nUm’ e9 hugSi og að ég gæti
' af honum lært, þar sem hann var
á yr einbeittur lútherskur maður,
va rSS að vera smasal- En
ein 'ka Önnur ástæ5a’ °9 hann vék
hgU Sinni að henni: Það var von
a| S Um’ að honum tækist að fá mig
jorlega til þjónustu að kristniboð-
meöai Gyðinga. En það átti ekki
yr" nmér að liggja.
Iej, 9 Var meira en skilningur og kær-
in Ur til kristniboðsins meðal Gyð-
hhrs’ Sem ahrif dr- Ottós von Harling
stvrkr Vaki® með mér- En Johnson
fVri 1 Þessar kenndir og leiddi mér
a bvSJÓnir’ ^0 aS ég attaði mig ekki
boð ' fyrr en siðar, að Gyðingatrú-
hei«- 3Ut aS verða kirkjunni meira en
lúth'n^JatrÚb0ð’ sér ' lagi hinni
thersku kirkju.
sannf ^msu ieyti oðlaðist ég þá
ííg sí?rin^u’ sem ég hélt fast við alla
inqa an’ brátt fyrir hinar miklu breyt-
þessum9,r«SkÍPtÍ' S6m ég lifði- Frá
j | . skoðunum hvikaði ég aldrei.
n skirkjunni i Braunschweig var
hópur, sem hafði tilheyrt játningakirkj-
unni á tímum kirkjustríðsins. í þess-
um hópi var ég spurður að því einu
sinni í byrjun ársins 1952, hvernig
á því stæði, að ég hefði aídrei freistazt
til að játast nazismanum og hallast að
hreyfingunni „kristnir þjóðverjar“ eða
stutt hana.
Ég svaraði því til, að ég hefði reynd-
ar hrifizt að sumu leyti af nazisman-
um árið 1922, en að ég hefði mjög
tekið að efast við atburðina, sem gerð-
ust 1923, enda fólu þeir í sér, að ríkið
varð guðlegt og þar með var verið að
brjóta fyrsta boðorðið. Enn fremur
nafngreindi ég þrjá menn, sem studdu
mig í afstöðu minni og gerðu mig ó-
næman að heita mátti fyrir hugsjóna-
fræði nazismans: Ottó von Harling,
prófessor í heimspeki og uppeldisfræði
í háskólanum í Leipzig, Theódór Litt
og Gísla Johnson. Jonnson gerði sér
Ijóst, að ég áttaði mig til fulls á skoð-
unum hans og markmiði, og eflaust er
það ástæðan til þess, að hann var fús
til að blanda geði við mig.
Kristniboðinn Gísli Johnson
Ég ætla að Ijúka máli mínu með
því að tilfæra ummæli Ottós von Harl-
ing, kristniboðsstjóra, um framlag
Gísla Johnsons til kristniboðsins. Ottó
von Harling var fyrirrennari Johnsons
í Galatz. Hann starfaði í áratugi í
þjónustu Norska ísraelstrúboðsins og
átti norska konu. Var hann því tengdur
Johnson nánum böndum, og það er
honum að þakka, að Johnson gat tal-
að á ráðstefnum í Þýzkalandi.
Árið 1923 ritaði von Harling:
53