Kirkjuritið - 01.04.1977, Qupperneq 58

hver svo sem er, alveg á sama hátt
og lexian í óttusöng er enn lesin. Einn
eða tveir skyidu lesa eða einn eftir
annan lesi eða einn kór eftir annan,
svo sem bezt þykir henta.
Því næst skal predikarinn eða sá,
sem það er falið, ganga fram og leggja
út nokkurn hluta lexiunnar, svo að
allir hinir fái skilið, séu fræddir og
áminntir. Þetta fyrsta verk nefnir Páll í
I. Kor. 14 að tala með tungu. Hið annað
— útleggingu eða spádóm og flytja
mál sitt með huga eða skilningi. Þar
sem þetta verður ekki, þar heíir söfn-
uðurinn enga bót hlotið af lexíunni
eins og gerist hér í klaustrum og
stofnunum, þar sem þeir hafa baulað
hana í veggina.
Þessi lexía á að vera úr Gamla-
testamentinu. Menn taki þar hverja
bók fyrir sig og lesi einn eða tvo
kapitula eða hálfan. Þegar henni (bók-
inni) er lokið, þá sé önnur tekin íyrir
og svo áfram, unz öll Biblían hefir
verið lesin, og jafnvel þótt menn skilji
ekki, þá fari menn yfir hana og heiðri
Guð. Þannig hljóti hinir kristnu skiln-
ing, æfingu og þannig þekkingu fyrir
daglega iðkun Ritningarinnar. Því að
af slíku urðu, hér áður fyrr, til hinir
ágætustu kristnir menn, meyjar og
píslarvottar og ætti auðvitað einnig
svo að verða nú.
Þegar lexían og útleggingin hefir
staðið í hálfa stund eða lengur skulu
menn því næst þakka Guði sameigin-
lega, lofa hann og biðja um ávöxt
orðsins o. s. frv. Til þess skulu menn
nota Davíðssálma og nokkra góða
víxlsöngva (responsoria) og andsteí
(antiphon) svo stutt, að allt sé gert
á einni stundu eða svo löngum tíma,
56
sem þeir vilja, þó svo að sálinni verði
ekki drekkt, að hún verði þreytt oQ
leið eins og í klaustrum og stofn-
unum hér um slóðir, þar sem þeir hafa
stritað eins og asnar.
Menn komi saman aftur á sama
hátt á kvöldin kl. 5. eða 6. Þá skal
taka fram eina bók eftir aðra úr Gamla-
testamentinu, nefnilega spámannarit'
in á sama hátt og um morguninn vora
teknar fram Mósebækur og sögurit. En
þar eð Nýjatestamentið er einnið
bók, læt eg lesa Gamlatestamentið á
morgnana, en Nýjatestamentið á kvöld-
in eða öfugt og á sama hátt lesa,
útleggja, lofa, syngja og biðja svo sera
um morguninn í eina stund. Því að
þetta er allt gert til þess að orð
Guðs sjálft komist á stjá, hressi sí'
fellt sálina og lífgi, svo að hún verði
ekki hirðulaus um það.
Vilji menn nú halda slíka sarnkoma
að deginum til eftir mat, þá er það
í sjálfsvald sett.
Þótt varla sé við því að búast, a®
allur söfnuðurinn sæki slíkar guðs'
þjónustur, skulu þó prestarnir oQ
nemendurnir gera það og einkum þeir,
er vænta má að verði góðir predikaf'
ar og sálusorgarar. Þeir séu hvattif
til þess að gjöra þetta af frjálsum
vilja, en ekki með þvingun og lönð'
unarleysi né vegna tímanlegra og e]'
lífra launa, heldur aðeins til að heiðra
Guð og vera náunganum til nytsemd'
ar.
Á sunnudögum skal aftur á mó*1
vera guðsþjónusta fyrir allan söfnuð'
inn auk hinnar daglegu sarnkom^
minni hópsins, og þá sé að sjálfsögðÞ
messa sungin eins og verið hefir
aftansöngur (vesper), þannig að Pre'
k