Kirkjuritið - 01.04.1977, Síða 63

^.' ekki verið sem gluggi, sem líta
qikl ^6^nurn 'nn á SV|3 hinna æðstu
' a’ og engin sannindi of djúp til
st Se Þau 9eti ekki átt sér hlið-
líf^n^ ' veniule9ri reynslu hverdags-
mik^ ^ Um ræ®a myndasafn,
UrJ.' °p rr|3i'gvíslegt. Og það er sköp-
le m sielf’ n3ttúran og mannlífið, sem
a_99ur til efni þess. En hér er einnig
rau mna allS Tiyndmál, þar sem
tekunrSæig siePPir og ímyndunaraflið
^ólin mun sortna og tunglið eigi
9efa skin sitt; og stjörnurnar munu
erapa af himni, og kraftarnir, sem
eru i himnunum, munu bifast. Og
a munu menn sjá manns-soninn
°mandi í skýjum með miklum mætti
°9 dýrð.°)
Slíkar
þei m/ncfir eiga sér langa sögu.
Qgrra ser stað i Ijóð- og spámælum
ki.m a testamentisins; þær lifðu
opinhaSkeir5 ' ”aPókaiýpsunum“ þ. e.
fyrir erunarritunum a tímabilinu rétt
þser eft'r upPhat kristninnar; og
til u '^U afram- Qkleift er að segja
°q þ71' ilVe mii<iu 'eyti kaflar eins
eru eir’ Sem vifnað er til hér að ofan,
rniki!3S)/i^in ummæ|i Jesú, eða að hve
spiaii er tra höfundum guð-
ðhPið^ern k°mið' Líkin9arnar’ sem
lea t'1, voru nokkurs konar and-
ástMmut)blur þessa tímabils; engin
ekki f3 í'1 a® ætla’ ar5 Jesus hafi
frumi ært Ser ^ær 1 nyt- ÞaS er ekkert
einkue9tV'S ^ær' Frumieikinn væri þá
hotar^h ' ^V' tel9inn> hvernig Jesús
leggUr ær hvaða merkingu hann
tekið í ' j r' Þótt táknmál þetta væri
ar ’ Var hverjum heimilt að túlka
það á sinn hátt, og vitanlega var
túlkunin mismunandi, eftir því hver
átti í hlut. Og tæpast myndum vér
ætla Jesúm síður frumlegan en spá-
mann eða apókalýptista (opinberara)
í meðferð sinni á þessu efni. Segði
hann sem svo: ,,Þér munuð sjá manns-
soninn sitja til hægri handar máttar-
ins og koma í skýjum hirnins",10) eða:
,,Ég sá Satan falla af himni eins og
eldingu", n) þá er engin ástæða til
að ætla, að fyrir honum hafi vakað að
lýsa yfirnáttúrulegum fyrirbærum, sem
unnt væri að ,,sjá“ í bókstaflegri merk-
ingu, né heldur að hann hafi verið
bundinn af þeirri merkingu, sem aðrir
kennarar lögðu í þetta táknmál, hvorki
áður, í samtíðinni eða síðar. Meira
um þetta seinna.
Þetta „apókalýptíska" táknmál er
m. ö. o. ekki séreinkennandi fyrir
Jesúm, þótt segja megi, að það komi
heim við það, hve myndrænt hann
hagar orðum sínum. Það var sameigin-
legt honum og mörgum öðrum. En
það, sem greinir Jesúm frá öðrum í
þessu efni, er raunsæið í dæmisögun-
um, — og nú skiljumst vér við stíl
og máta heimilda vorra og snúum oss
að persónunni, sem þar býr að baki.
Höfundur dæmisagnanna hlýtur að
hafa haft mikinn áhuga á fólki; hann
mun hafa haft gaman af að umgangast
mismunandi manngerðir. Þannig lýsa
guðspjöllin honum. Hann gat þegið
það að taka þátt í mannfagnaði, og
gerði það oftar, að gagnrýnendum
hans fannst, en sómdi guðhræddum
og grandvörum manni. Hann snæddi
með framámönnum samfélagsins og
átti a. m. k. einn vin úr hópi æðstu
kirkjunnar manna (hann var „kunnug-
61