Syrpa - 01.10.1919, Qupperneq 69

S Y R P A
135
eftir, og eigi heldur á öðru sumri.
Eg verS að játa þaS, aS þau voru
liSin mér úr minni. Einu sinni,
þegar eg var heima, frétti eg eft-
ir. hvernig þeim búnaSist. ,,Þau
hafa orSiS aS steypa sér í skuld-
ir“, sagSi pabbi, ,,og Anna
hefir veriS heilsulítil", sagði
mamma.
ÞaS voru liðin nokkur ár. Eg
var orSinn stúdent, dvaldi uppi í
sveit aS sumrinu til og reikaSi
fram og aftur í grendinni meS
byssuna mína og hundinn minn.
DimmviSrisdag einn í október-
mánuSi gekk eg fram og aftur
um skóginn, og varS þar fyrir
mér götuslóSi, er eg þóttist kann-
ast viS. Suddarigning var á.
Hundurinn minn trítlaSi í mak-
indum sínum á undan mér. Alt
í einu tók liann aS urra og loks
aS geyja hátt. Á undan okkur
heyrSist hófadynur, og von bráS-
ar kom eg auga á hestinn, er
hann kom fyrir bugSu á götunni.
Honum var beitt fyrir tvo bjálka,
þannig aS annar endi þeirra
dróst eftir götunni. Yfir bjálk-
ana þvera var reyrS líkkista. Á
eftir þrammaói Vilbjálmur álíka
og arSmaSurinn aS baki aröinum.
Hann átti fult í fangi meS aS
halda byrðinni í jafnvægi.
Hann var sái-þreytulegur aS
útlíti. Kinnarnar voru fölar og
augun döpur.
Hann bar ekki kennsl á mig,
fyrri en eg sagSi honum nafn
mitt.
,,En hvaS ertu meS í kistunni
þeirri arna?“
,,LíkiS konunnar minnar",
svaraSi hann.
,,Er hún dáin ?“
,,Já, hún er dáin“.
Eftir stutta samræSu voru mér
orSin ljós örlag þeirra ; voru þaS
þau hin sömu, sem allir höfSu
spáS þeim. Frostharka, skuldir,
ómegS, konan veik af ofreynslu
og nxí loks dauSinn. Nú var þaS
eitt eftir aS koma henni í gröfina,
en vegurinn var svo hræSilega
slæmur. ÞaS var tvísýnt, hvort.
kistan mundi halda til kirl.ju-
garSsins. Hann reif í taumana,
því hesturinn seildist út yfir götu-
bakkann til aS leita aS grastó
undir lauffallsbreiSunni. „Rr-
rrr . . , !“
Hesturinn girntist að seója
hungur sitt, hann var grindhor-
aSur og engu betur á sig kominn
en eigandinn.
Vilhjálmur kvaddi mig án þess
aó hafa augun af kistunni, og
hélt leiSar sinnar. Bjálkaend-
arnir ristu tvær jafnhliSa rákir í
jarSveginn.
Eg he'lt í gagnstæSa átt og kom
aS dýi nokkru. HafSi þar veriS
byrjaS aS grafa skurb til fráveit-
ingar, en hætt í miSju kafi. Götu-
slóSinn, sem eg kannaSist viS frá
brúSkaupsdeginum, leiddi til
hússins.
Fyrir utan garS baulaSi mögur
belja, og í húsagarSinum, er stóS
opinn, hrein svín eitt. í miSjum