Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Qupperneq 7

ÞEGAR HÆNUR GALA
101
inum mundi sjálfsagt fara að rigna, og
þá mundi mórinn blotna; sjálfur kvaðst
hann albúinn að fara í móinn, því að
ekkert væri að gera þann dag, en ekki
mundi veita af að fá einhverja duglega
stúlku, t. d. hana Þrúðu í Byrgi, til að
fara með honum. Þetta hafði gengið allt
að óskum; þarna var bezta tækifæri, á-
gætt næði og nógur tími til að komast að
erindinu með hægð og gætni. En svo
kom árans báturinn, þegar verst stóð á.
Það var að vísu ekki viðfelldið, að Þrúða
skyldi sletta í góminn, en þó ekki víst,
að það væri fyrirboði neins hryggbrcts.
Báturinn var aðalsökudólgurinn, —
bannsettur báturinn, og með bölbænum í
hans garð sofnaði Bergur upp úr mið-
nættinu.
Þrúða sofnaði líka seint þetta kvöld.
— Hún var líkust því seín hún væri fest
upp á þráð, eftir það er Bergur fitjaöi
upp á bónorðinu; það kom svo afskap-
lega flatt upp á hana. Aldrei á æfinni
hafði nokkur maður leitað ráðahags við
hana, og aðeins tvisvar á æfinni hafði
hún kennt ástar til karlmanns, eða ein-
hvers, sem hún hélt að hlyti að vera ást;
en í bæði skiftin hafði dofnað og fyrnzt
yfir þær tilfinningar. Hún fór þó að
hugsa alvarlega um þetta, sem Bergur
var að tala um. Henni hafði æfinlega
failið vel við hann og var sannfærð um,
að hann væri drengur góður, svo gott
orð sem af honum fór. Það var því ekki
nema sjálfsagt að gera sér góða grein
fyrir málinu, áður en hún segöi já eða
nei, þegar að því kæmi, að hann kréfðist
ákveðins svars.
En um sama leyti sem Bergur var að
lesa vélbátnum bölbænir í rúmi sínu, var
Þrúöa að velta því fyrir sér, hvort hún
ætti að reikna faktornum nema helming
þess tíma, sem hún haföi unnið þann dag
frá kaffimáli, því að hún var sér þess
meðvitandi að hafa ekki afkastað nema
hálfu verki, eftir það er bónorðið kom
til.
II.
Höfuðdaginn hafði borið upp á mið-
vikudag. Allan fimmtudaginn braut
Þrúða heilann um það, hvernig hún ætti
að taka Bergi, þegar hann ympraði aft-
ur á bónorðinu. Eina stundina fannst
henzii það næsta fýsilegt að taka honum,
en aði-a stundina hallaðist hún eindregið
að þeirri skoðun, að heppilegi’a væri að
vera laus og liðug til æfiloka. Og málið
stóö óútkljáð að sinni.
Svo kom föstudagurinn með svo óvænt
atvik, að fyrir slíku gat engan órað.
Fjórum árum áður hafði Þrúða keypt á
uppboði þi’jár hænur og einn hana. Síð-
an hafði hún fjölgað hænsunum upp í
tólf, og það fannst henni hæfileg taia.
Hún seldi flest eggin og sá um að eiga
alltaf vísa kaupendur, svo aö henni var
þetta allgóð tekjulind. Þenna föstudags-
morgun var Þrúða snemrna á fóturn, eins
og hún var vön, og gekk út á stéttina.
Það var stafalogn, og sólin var að senda
fyrstu geislana yfir Voginn. Þrúða nam
staðar, ki’osslagði handleggina á brjóst-
inu og teygaði að sér hressandi morgun-
loftið. Hænsnin hennar voru öll í hóp
þar í varpanum, klökuðu vinsamlega
hvert til annars, en gutu þess á rnilli von-
ai-augum til húsmóðurinnar. Næst henni
vappaði Padda garnla, deplótta klakhæn-
an hennar, sem var mamma og amma
flestra hinna í hópnum. Nú var hún farin
að láta á sjá, orðin kei'lingarleg á svip-
inn og hálsfiðrið gisið og úfið.
»Padda mín!«
Padda leit við til hálfs, en þegar hún
sá að Þi'úða hafði ekkei’t matarkyns í
höndunum, vappaöi hún að skólp-polli á
milli steina, setti sig í stellingar, stakk
nefinu ofan í skólpiö, rak þaö svo beint
upp í loftið og smjattaði. Þetta endurtók