Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Page 10

104
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hænsnakofann hennar, og hún hafði þrá-
faldlega staðið hann að því að stela af
matnum hænsnanna. Það var hreint ekki
óhugsandi, að Padda skömmin hefði látið
flekast af honum, — þessum andstyggð-
ar fressköttum mátti meira en svo trúa
til alls, og því var varlegast að fortaka
sem fæst. Hún var komin á flugstig með
að fara aftur til faktorsfrúarinnar og
segja henni alla sögu, en óframfærni og
óljós beygur af athlægi vörnuðu þess þó
að hún gerði þaö. Auk þess hallaðist hún
aðra stundina að þeirri skoðun, að Frið-
geir hefði tekið þetta í gamni og svo alið
á því viljandi.
Frá hádegi til miðaftans var nokkur
blástur, svo að fiskur var breiddur í Vog-
inum. Þrúða fór til vinnunnar eins og
vant var og hresstist nokkuð við áreynsl-
una og útiloftið, en samt gat hún ekki
að því gert, að hún var áhyggjufull og
tók engan þátt í viðræðum annara. Þegar
hún fór heim frá vinnunni, tók hún eftir
því, að Gísli gamli læknir gekk spölkorn
á undan henni. Var nú ekki reynandi að
ná í hann og spyrja hann? Raunar var
vanalega lítið gert með það, sem hann
sagöi, karlsauðurinn, en hann hlaut þó að
þekkja öll hættulegustu eitrin, sem
grandað geta mönnum og skepnnm.
Þrúða greikkaði sporið til þess að ná
honum, áður en hann beygði út úr leið
heim til sín.
»Læknir, læknir!«
Hann sneri sér við, saug pípu sína og
beið.
»Læknir, mig langaði til að spyrja yð-
ur að nokkru«. — Hún sótti andann
djúpt. — »Þegar hænur gala, — veit það
á nokkuð illt ?«
»Ha, hvað segið þér? Þegar hænur
gala, — ja, þá er mál til komið að gera
þær höfðinu styttri«.
Hann glotti við, saug pípuna í ákafa
og tifaði heim að húsinu sínu.
Þrúða var litlu nær fyrir þessu, því
að hún hafði ekki komizt svo langt að
geta spurt um eggin, en þau voru aðal-
atriðið; hitt þóttist hún vita áður, að
hver sú hæna, sem galaði, væri dauðasek.
— Hún lauk kvöldverkunum og jafnaði
sig nokkuð. Þó kenndi hún þreytu og ó-
nota fyrir hjarta, svo að hún ætlaði að
hátta snemma og reyna að hvíla sig sem
bezt. Loks skrapp hún út til þess að
sækja sokka, sem hún hafði breitt út til
þerris, gekk suður fyrir vegginn og nam
þar staðar. Það var blæjalogn, þoka ofan
að byggð og ákaflega dimmt í lofti og
úrkomulegt. Hún horfði niður að lækn-
ishúsinu og verzlunarhúsunum á mölinni.
Þá sá hún mann skjótast inn í lælmis-
húsið, og að vörmu spori kom læknirinn
út með honum og hafði tösku í hendi;
þeir gengu hratt niður stiginn og hurfu
fyrir búðarhornið.
Þetta atvik var nóg til þess að vekja-
aftur kvíðann, sem Þrúðu hafði tekizt að
sefa um stundarsakir. Hún hafði enga
eirð til að fara inn aftur, heldur settist
niður á kassa við vegginn og hrelldi huga
sinn með ýmsum kveljandi ímyndunum.
Að stundarkorni kom Tobba í Barði
vaggandi neðan af mölinni með skjóðu á
bakinu. Þrúða kallaði til hennar:
»Hver ætli hafi verið að sækja lækni?«
»Það var Bergur í Pakkhúsinu«.
Þrúðu varð ekki um sel.
»Hver er veikur?«
»Áki faktorsins, var mér sagt«.
»Hvað gengur að honum? Er hann
mikið veikur?«
»Æi, það veit eg ekki; frískur var
hann í dag og lét ekki betur en hann er
vanur,« — og svo vaggaði Tobba áfram
upp stíginn.
Þrúðu rann kalt vatn á milli skinns og
hörunds. Þar kom að því, þessu hræöi-
lega, sem legið hafði á henni eins og
mara síðasta sólarhringinn, — og verst