Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Síða 23

FIÐLARINN
117
Fiðlarinn.
Eftir Valdimar Hólm Hallstað.
Þegar hann tónana framleiddi fyrst,
af fögnuði varla sér réði. —
En enginn heyrði og enginn sá
hvað út í haganum skeði. —
-— Hann grét þar af gleði.
í barmi hans lifnaði löngun og von,
þar lífsglaða hjartað hans sló. —
Og fagnandi stoltur af stórhuga þrá
yfir strengina bogann sinn dró. —
— Og fiðlan hans hló.-----
Á draumlöndum sínum hann byggði sér
borg
með blikandi framtíðarhöllum. —
Við brennandi, tállausa, titrandi þrá
í tónanna hrynjandi föllum.-------
Hann ætlaði að vinna sér fé og frægð,
sem framtíð í skauti sér geymdi. —
í hillingum sá hann þann sólbjarta dag
og sorginni og þrautunum gleymdi.
— Og æskuna dreymdi. —
En vonirnar brugðust og vetrarins blæ
yfir vorgróður æskunnar drógu.
Örbirgðin vafði ’ann í arma sér hljótt,
og örlaganornirnar hlógu. —
Og draumarnir dóu. —
Því þeir verða aldrei hafðir hátt
af heiminum dáðir lengi,
sem leggja ekki aðra auðlegð til
en ómþýða, biðjandi strengi. — —
Og nú er hann ellinnar kominn á kné,
og kraftana vonsvikin geyma. —
Með fiðluna, stafinn og brostið bros
um byggðina er hann að sveima.
— Og þráir að gleyma. —
En fyrsta lagið sitt leikur hann oft
i ljósbrotum vökunætur, —
þegar hann er að syngja í svefn
sorgir við hjartarætur.
Og fiðlar. hans grætur.------
Hvert einasta tónbrot er titrandi af sorg
og tálvonum liðinna daga. —
Þeir hvísla. — Þeir hvísla um æsku og
ást,
sem aðeins er hálfgleymd saga. -------
Hann leggur fram allan lífskraft sinn
við lagið, sem honum er kærast.
Og fingurnir kaldir og krepptir við
svo kvikt yfir strengina færast. —
■— Og varirnar bærast. —
Hann leikur á fiðluna líf sitt allt
um liðnar hamingju stundir.
Á vörunum lifnar brostið bros,
og barmurinn titraf undir. —
— Ástvina fundir.
Þeir hvísla í dimmunni dauða hljótt
um dánu vonirnar sínar.
Þeir hvísla um sólbjarta sælu stund
þegar síðasti lífsgeislinn dvínar.
Og nú eru öll hans æsku heit
í örlagadjúpin grafin. -—
Um sveitirnar flakkar hann friðlaus og
einn
með fiðlupokann og stafinn. —
— Og tötrunum vafinn. —
En stundum er boganum strýkur hann
létt
yfir strengina vökunætur,
þá er hann að reyna að syngja í svefn
sorgir við hjartarætur. —
— Þey. — Þey, — fiðlan hans grætur. —
Hann leikur í hrifningu viðkvæmt og
veikt
um von, sem var dregin á tálar. —
En fegursti hljómurinn upprunninn er
frá ómgrunni biðjandi sálar.-------