Nýjar kvöldvökur - 01.07.1933, Qupperneq 39

D.JÁSN OG DÝRINDIS KLÆÐI
133
ég skal ekki um það fást, bara ef hægt
er að hafa örlítið gaman af henni. Hvað
er svo ei'indið, sem þú ætlar að telja mér
trú um, að þú eigir til nr. 10 Chesharn
Crescent ?«
»Það er nokkuð, sem ég hefi beðið eft-
ir og þráð í seytján ár«.
»Hve gömul ertu?«
»Þrjátíu og sex ára«.
»Það gæti verið rétt«, ságði hann.
»Haltu áfram«.
»Hvað er það sem þig langar til að
vita«, spurði hún nærri því feimnislega.
»Hver býr þar?«
»Fyrrverandi eiginmaður minn«.
»Fyrrverandi eiginmaður ?«
»Já. Malvern lávarður. Hann skildi við
mig fyrir seytján árum síðan.
»Haltu áfram. Þetta er Ijómandi byrj-
un«.
Hún sá að það þýddi eigi að dylja
hann neins og lét undan síga: »Það er
svo sem engin ástæða til þess að dylja
þig þess, sem allir vita — og eru búnir
að gleyma — ef þér er annt um að fá að
heyra það. Ég er á þínu valdi hvort sem
er. Ég hljóp á burtu með manni; var ó-
hamingjusöm í hjónabandinu og hélt að
ég mundi verða......«
»Þú hefir verið hreinasti krakki, oins
og menn eru vanir að segja í slíkum
kringumstæðum«.
»Já, og ég var meira að segja sérlega
barnaleg í hugsun. Ég hélt, að sá sem ég
elskaði bæri af öllum í mannkostum, væri
mikil hetja og guði líkur«.
»Og svo giftist þú honum?«
»Nei, nei -— svo var guði fyrir að
þakka, að það langt fór það aldrei...«
»En þá hvað...?«
»Ég held að ég hafi sagt þér, að ég
hafi lifað yfir á meginlandinu, látið x-eka
á reiðanum og ráfað frá einum stað í
annan. Stundum leið mér þolanlega,
stundum svalt ég næstum því árið út og
árið inn. Ég átti engan vin eftir. Ætt-
ingjar mínir útskúfuðu mér. Að lokum
reyndi ég að herða upp hugann, og minn-
ast þess, að þó að lögin aðskildu okkur
þá átti ég þó einhvern til að lifa fyrir...«
»Hvern?«
Tár glitruðu í augum hennar, en var-
irnar, sem nú voru einnig teknar að fá
eðlilegri roða, reyndu að brosa.
»Ólánið elti mig. Ég varð dauðveik,
missti fegurð mína, rak bókstaflega upp
á sker í París og var orðin alveg vonlaus,
þegar bréfið kom«.
»Ég er nú hættur að skilja. Reyndu að
tala dálítið skilmerkilegar. Hvaða bréf?«
»Bréfið frá Malvern lávarðk.
»Svo hann hefir þá loksins ritað þér.
Sent þér fyrir fötum og fæði? Boðið
sættir? Ástvinirnir ná saman um síðir
eins og í öllum skáldsögum«.
Hann hló og trúði ekki einu sinasta
orði sem hún var að segja, en lét af ertni
eins og honum þætti sagan framúrskar-
andi hugðnæm. Hún svaraði alvarlega:
»Nei. En hann veitti mér það, sem ég
bað um. Ég hafði skrifað honum á hvsrju
ári, rétt áður en afmælið mitt var og
beðið hann að lofa mér að sjá litlu stúlk-
una mína, þótt ekki væri nema í L’imm
mínútur. Hvað ég gat beðið hann heitt;
aðeins af því að það væri afmælið mitt
var ég vön að segja á hverju ári. En
hann hafði aldrei svarað, fyrr en núna.
Nú sendi hann mér skeyti allt í einu.
Hann hlýtur að hafa sent skeytið undir-
eins og hann fékk bréfið frá mér. Nú í
kvöld á ég að fá að sjá hana í fimm mín-
útur kl. hálf tíu«.
»Og þér tókst að aura saman í far-
gjaldið yfir sundið?«
»Já, rétt aðeins. Það var í gær. Ég
náði í fyrstu járnbrautarlestina, sexn
lagði af stað eftir að ég fékk skeytið og
komst um borð í bátinn, sem gengur til