Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 8

2
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
á sama stað, Pjetar.r sagði O’Brian. »Jeg
ætla mjer að berjast við þessa karla undir
fullum seglum, og jeg ætla að sýna þeim það,
að við kunnum að stjórna skipi, og þeir yfir-
burðir okkar skulu ríða þeim að fullu. Segið
herra Webster,'að jeg vilji tala við hann«.
Webster var annar undirforingi; var hann
ungur maður, skarpur og skilningsgóður, og
hermaður hinn besti.
»Herra WebsterU sagðí O’Briar.. »Munið
það, að öllum fremstu fallbyssunum verður
að miða mjög lágt. Jeg vil heldur, að kúlan
kyssi vatnsflötinn, áður en hún hittir, en að
hún þjóti yfir þá og út í loítið. Sjáið um
að öll leg sjeu Iiðug og Ijelt, og yfir höfuð
að allur útbúningur fallbyssanna sje eins og
vera ber, þá skal jeg sjá um, að engri skot-
dembunni skeiki.«
»Stýrið á stjór! SwinburneN kallaði hann
því næst.
»Til stjór, svo skal vera, herra!«
»Be'nt sem horfir! Oott. Beint nú á aftur-
skut skonnortunnar á hljeborða.«
Við vorum brátt komnir fast að skonnort-
unni, sem lá svo sem hundrað faðma frá hin-
um tveimur.
»Jæ ja, piltar! Að hljeborðsfallbyssunum og
hleypið af, þegar jeg gef merki. Passið ak-
taumana, þið þarna fram á! Dragið inn stór-
seglsásinn, þið þarna aítur á! Snarbeygið til
bakborðs, Swinburne!« »Til bakborðs — svo
skal vera, herra !< Nú hljóp briggskipið upp
í vindinn og rann inn undir skutana á hinum
tveim skonnortum á kulborða. Og í sama
vetfangi var hleypt á þær úr öllum hljeborða-
fallbyssunum í einu.
»Flýtið ykkur að hlaða þær aftur, piltar,
og verið við sömu byssurnar. Dragið inn
kulborðsdragreipin. Jeg ætla ekki að venda
henni, Pjetur.«
Svona gekk leikurinn lengi, og við vorum
búnir að hella yfir þá mörgum kúludembum,
áður en þeir áttuðu sig. Peir höfðu búist við
því, að við legðum briggskipinu upp í vind-
inn og berðumst við þá kyrrir. En að við sigld-
um svona í kringum þá og gæfum þeim sína
dembuna úr hverri áttinni, því áttu þeir enga
von á og urðu af því hálfruglaðir. Loks var
stórsiglan á einni skonnortunni skotin niður,
og hinar tvær höfðu beðið mikið tjón, bæði á
skrokk og reiða. Sáu þær nú þann kostinn
vænstan að Ifggja á flótta, meðan tími var td
og reiði þe'rra varð ekki ver útleikinn.
»Við megum ekki vera altof gráðugir f
ætið,« sagði O’Brian, »annars gæti svo farið,
að við mistum alla krásina. Við skulum venda,
Pjetur, og lála okkur nægja þessa, sem eftir er.«
Við ventum og lögðumst að skonnortunni,
sem mist hafði stórs’gluna. En þegar hún sá
það, og að fjelagarnir voru flúnir, gafst hún
upp og dró niður fána sinn. Skipshöfn okkar
hrópaði þrefalt húrra og tóku hver í annars
hendur og óskuðu sjálfum sjer til hamingju
með þennan stóra sigur.
»Nei, það er nú ekki alt búið enn þá, drengir.
Pið eruð reyndar vel búnir að sjá sómanum
borgið, en nú er eftir að ná í aurana. Mann-
aðu nú tvo báta, Pjetur, og farðu yfir í skonn-
ortuna, en jeg ætla að bregða mjer á vettvang
og reyna að ná í kaupförin. Reisfu skyndi-
siglu og haltu svo í humáttina á eltir freigát-
ur.ni,«
Pað stóð ekki lengi á því að manna bálana,
og jeg lók á mitt vald skonnortuna, en brigg-
skipið fór að elta kaupförin fyrir fullum seglum.
Skonnortan, sem var stærst af hinum þremur
víkingask'pum, hjet Jeanne d’A'C og var vopnuð
sexlán fallbyssum, og hafði ekki nema fimtíu
og þriggja manna áhöfn, því að sumir af skipverj-
um höfðu verið sendir 11 að gæta kaupfaranna
og stjórna þeim. Kapteinninn var hættulega
særður og einn af foringjum hans fallinn.
Af hásetunum voru átta fallnir og finun
særðir.
Við nánari kynningu kom það í Ijós, að
þeita var sama skipið, sem við rjeðumst á í
höfninni við St. Pierre, og hafði gert okkur
mestu skráveifurnar. »Petta grunaði mig lengi,«
sigði Swinburne. »Jeg þóttist þekkja fallbyssu-
opið þarna. Pað er sama opið, þar sem jeg