Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 9

NÝJÁR kvöldvökúr.
3
náði hakanum af einu þrælmer.ninu, þegar
það ætlaði að leggja honum í hausinn á mjer.
Og inn um þelta sama fallbyssuop skaut jeg
sjílfsagt tólf snnum úr byssunni minni. Rað
bar vel í veiði, að við náðum þessum náunga.«
Við lokuðum fangana n:ðri í frrmrúminu, og
fórum að koma lagi á reiðann. Eftir há ftíma
vorum við búnir að bregða saman sundurskotn-
um og slituum dragreipum, og af því að
við höfðum með okkur tvo timburmenn, var
skyndisiglan tilbúin eftir klukkutíma. Settum
við upp öll segl og hjeldum á eftir herskipinu,
sem nú hafði því nær náð kaupförunum, þau
dreifðu sjer þá, en herskipið náði fljótt valdi
á tveimur og sendi hermenn yfir í þau og
elti svo hið þriðja, er S'gldi sem mest það
mátti í aðra att. En nú ska'l nóttin á. Við
hjeldum okkur í flota með kaupförunum tveimur,
og kom það brátt í ljós, að við sigldum engu
miður en þau með hinui ófullkomnu skyndi-
siglu okkar. Regar birti af degi sáum við, að
herskipið beið okkar með öllum kaupföruuum.
Og þegar við höfðum styrkt og endurbætt
skyndisiglu okkar, s:gldum við allir samflota
áleiðis til Barbadoes.
Að hálfum mánuði liðnum komum við heilu
og höldnu tii Carlisleflóans á Barbadoes og
hittum þar flotadeildarforingja okkar. Rarf ekki
að taka það fram, að góðar voru viðtökurnar,
sem O’Brian fjekk, og var nafn hans í hvers
manns munni fyrir hinn frækilega sigur hans í
orustunni við víkingaskipin. Parna fjekk jeg
brjef frá systur -minni, sem hrygði mig mikið.
Kvað hún föður minn hafa dvalið nokkra
mánuði á írlandi, en nú væri hann kominn
heim og hefði ekkert orðið ágengt. Hún
sagði, að hann væri orðinn mjög þunglyndur
og sinti nú ekki lengur embættisstörfum sínum,
og sæti alemn öllum dögum og mælti ekki
orð frá munni. Útlit hans væri og breytt orð-
ið, og hann væri orðinn hrumur og vanburða
af sorgum og hugarangri.
»Jeg er hrædd um,« skrifaði hún »að þetta
dragi hann til dauða, svo að þú getur því nærri,
að jeg á ekki sjö dagana sæla, og oft er jeg
að brjóta um það hei ann, hvað um mig muni
verða, ef faðir minn deyr. því að aldrei þ’gg jeg
neinn styrk af föðutbróður mínum. En á hverju
á jeg að lifa ? Engar e'gnir lætur faðir okkar
eftir sig. Jeg hefi nú í seinni tíð verið að
reyna að menta mig svo, að jeg gæti orðið
kenslukona einhvers staðar og æfi mig nokkra
tíma á hverjum degi á slaghörpu. En hvað
jeg hlakka til, þegar þú kemur heim !«
Jeg sýndi O’Btian brjefið, og hann las það
með athygli, tók jeg eítir því, að hann roðn-
aði upp í hársrætur, er hann kom að þeim
stöðum, er hans var að einhverju getið að
góðu.
»Petta lagast nú,« sagði hann, og fjekk mjer
brjefið aftur. »Hverjum ætli jeg eigi frama
minn að þakka öðrum þjer, og yfirráðin yfir
þessu briggskipi, eða aila skiptökupeningana,
sem jeg hefi nú safnað mjer, og sem er orð-
in all álitleg upphæð. Þú skalt engu kvíða
um hag systur þinnar. Við skulum báðir
leggja saman skiptökulaunin okkar, og þá get-
ur hún e’gnast hertoga, og hertoga skal hún
fá, ef nokkur fyrirfinst í Englandi, sem henn-
ar er verðugur. Og Frakkar skulu greiða heiman-
mundinn undan sínum blóðugu nöglum, svo
sannarlega sem Skellinaðran hefir hala.«
Fimti kafli.
Fellibylur og afleiðingar hans.
Við lágum í höfn f þrjár vikur, en að þeim
tíma liðnum vorum við tilbúnir að halda aftur
í leiðangur, og við fengum skipun um að fara
aftur á vakk meðfram ströndum Martíník.
Við höfðum nú slagað fram og aftur úti
fyrir St. Pierre, og þegar jeg var á kvöldin
að ganga um þilfarið og horfa á ljósin uppi í
borginni, var jeg að brjóta um það heilann,
hvert ljósið mundi tilheyra Celestu. En eitt
kvöldið, þegar við lágum á að giska sex mílur
frá ströndinn', sáum við tvö skip, sem voru
að beygja inn fyrir Blámannatangann mjög ná-