Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 12

6
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
en þó var farið að rofa til í l.ofti, og náttmyrkr-
ið ekki eins ógurlega svart. Og nú fór jeg
fyrst að hugsa um O’Brian og skipið okkar.
Jeg laut fast að eyra Swinburnes og öskraði:
»0’Brian!« Swinburne hristi höfuðið og starði
til hafs eins og áður, en jeg fór að brjóta um
það heilann, hvort til þrs? væri nokkur von,
að skipið hefði staðist þessar ógnir úti á reg-
in hafi. Mjer þótli til þess lítil líkindi og fór
að biðja fyrir þeim, er þar væru að berjast
við dauðann og höfuðskepnurnar æðistryltar.
Vafalaust mundi jeg innan skamms verða tek-
inn t;l fanga. En hvað gerði það? Jeg 'nugs-
aði um Ce'estu og taldi mig gæfumann.
Eftir þrjá tíma fór storminn að lægja. En
ennþá var ofsaveður; stjömurnar tindruðu nú
skært á himninum, og við sáum langt frá
okkur.
»Nú lægir veðrið, herra,« sagði Swinburne
loksins.
»Jeg vildi gefa öll mín laun og alla mína
skiptökupen'nga til þess, að kominn væri bjart-
ur dagur og jeg gæti fengið að vita, hvað
veslings »SkeUinöðrunni« liði. Hvað haldið
þjer, Swinburne?«
»Rað veltur á því, hvort fellibylurinn hefir
komið þeim á óvart. Ekki vantar það, að
O’Brian kapteinn, er sjómaður á móti
hverjum sem er, en hann hefir aldrei fengið á
sig felhbyl, og þekk:r ef til vill ekki þau teikn,
er guð af gæsku sinni Iætur boða komu hans.
En við verðum að vera vongóðir.«
Við biðum dagsins með óþreyju. Loksins
fór að birta, og við skygndumst út yfir brim-
sollið hafið með vaxandi athygli eftir því sem
birtan óx.
»Guði sje !of!« hrópaði Swinburne loksins.
»Að minsta kosti er hún þó ennþá ofan
sjávar.
Jeg leit í þá átt, er hann benti og eygði þá
briggskipið tæpar tvær mílur frá st.öndinni.
En allur reiði og siglur var hoifið, og skips-
skrokknrinn hjó í ölduna og veltist óþyrmi-
lega.
»Já, jeg sje hana nú!« svaraði jeg og gre:p
andann á lofti af feginleik. »En jeg er hrædd-
ur um, að hún muni stranda.*
»Já — það er komið undir því, hvort þeir
geta komið upp einhverri seglpjötlu, svo að
þe:r komist fyrir tangann þarna,« svaraði Swin-
burne, »og þjer getið reitt yður á, að O’Brian
kapteinn veit þetta jafnvel og við.«
Hinir hásetarnir komu nú til okkar og sióð-
um við nú allir hlið við hlið og störðum á
sk:pið okkar, sem byltist þarna varnarlaust f
hafrótinu og barst æ nær og nær landi. Eftir
svo sem hálftíma sáum við, að trönum skaut
upp á afturþiljum, og skömmu síðar kom þar
upp skyndisigla og jafnsnemma var á það fest
segl með greypirá. Skömmu síðar var komin
önnur skyndis'gla upp á framþiljunum og við
hana fest annað greyp'rársegl og lítið brand-
aukasegl.
»Peir geta ekki meira gert í bráðina, herra
Simple!« sagði Swinburne. »Hann verður
að bjargast við þessi segl og hjálp forsjónar-
innar, Reir eru nú tæpa mílu frá ströndinni,
og það verður hart á því, að þeir hafi sig
fyrir tangann.«
Nú komst skrið á briggskipið. Rað stefndi
svo nærri vindi sem kostur var á, en alt af
þokaðist það nær og nær tanganum. Og loks
sýndist það alveg vera komið upp í brimgarð-
inn. Jeg stóð á öndinni af eftirvæntingu. Nú
sýndist mjer skipið vera komið alveg upp í
klettana. »Guð hjálpi þeim!« hrópaði jeg.
»Reir eru strandaðir!«
»Ónei,« svaraði Swinburne rólega, og nú
skaut sk:pinu fram undan ystu skipunum og
hvarf.
»Reim er borgið, herra Smple! Rað veit
guð — þeir hafa sloppið við tangann!« hróp-
aði Swinburne og veifaði hattinum.
»Guði sje lof! svaraði jeg og rjeði mjer
varla fyrir gleði.
Regar við sáum, að briggskipinu var borgið,
í bráðina að minsta kosti, fórum við að hugsa
um okkar eigið ástand. Mjer varð litið á lík
hinna látnu fjelaga minna, er lágu þarna á
stiöndinni. Og þegar jeg sá, hve hryllilega