Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 13

NÝJAR KVÖlDVÖKUR.
7
þau voru útleikin sum, lofaði jeg guð fyrir
það, að mjer skyldi h«fa verið þyrmt við slík-
um örlögum. Hvergi sáum við nokkur merki
þess, að hina bátana hefði borið að landi.
Við vorum staddir urn þriggja mílna veg
frá bænum, og málti þó þaðan sjá, að
þar hafði orðið mikið tjón. Ströndin var
öll þakin skipsflökum og meira og minna
bro'num skip kiokkum, bátaræflum og ýmsu
braki. Jeg leiddi fjelögum mínum það fyrir
sjónir, að nú væri ekki annað fyrir hendi en
að fara inn í bæinn og gefa okkur fiam sem
herfanga. Retta fjeilust allir á, og við lögðum
af stað, en lofuðum þeim af fjelögum vorum, er
vo u svo meiddir, að þeir máttu ekki fylgjast
með, að við skyldum vitja þeirra svo fljótt,
sem auðið yrði.
Pegar við vorum komnir spoltikorn upp á
eyjuna, blöstu við okkur skemdirnar. AUtaðar
gat að líta trje, sem fellibylurinn hafði rykt
upp með rótum, víða lágu húsdýr dauð um
hagann, sem hafði slegið niður og rotast í
ofsanum, sumstaðar sáust leifar húsa, sem
fokið höfðu, og yfir höfuð var öllum húsum
sópað burtu, sem eigi höfðu verið múruð frá
grunni.
Við fórum framhjá stað, þar sem staðið
hafði mikil þyiping blámannakofa. Sáust þeirra
nú engin merki nema lítilfjörlegar rústir, en
blámennirnir vo.u önnum kafnir að leita þar í
kring eltir ýmsum munum sínum innan um
rújtirnar, en konur þeirra báru börnin á hand-
•eggjunum eða leiddu þau við hlið sjer, og
til og frá sáust mæður sitja grálandi yfir lim-
lestum líkum barna sinna.
Er lengra kom og nær bænum rákumst við
á hásetana alla úr hinum bátunum, sátu þeir
þarna við veginn. Peir höíðu allir komist af
heilu og höldnu, því að bátar þeirra voru svo
litlir og ljettir fyrir, að veðurofsinn og brimið
hafði bókstaflega fleygt þeiin Iangt upp á Iand.
Þeir slógust nú í förina með, og við hjeldmn
áfram áleiðis til bæjarins.
Hvar sem við komum blasti við sania sjónin,
eymdin og eyðileggingín, en a!t var það þó
smáræði hjá því, er blasti við, er kom inn í
bæinn. Hveit einasta hús í bænum, er bygt
var úr timbri, var ýmist alveg hrunið og
tvútrað eða sligað niður. Fjaran var öll þakin
líkum og sk p f ökum. Höfðu sum hinna
minni skipa hvolfst, og siglutrjen stungist upp
til miðs niður í gljúpan sandinn og kubbast
svo í þrjá, fjóra búta. Margir flokkar her-
manna voru þar í óðaönn að bera burtu
líkin og bjarga hinu fáa, er nokkurt verðmæti
var í. Og altaf urðu ógnirnar meiri eftir þvi
sem lengra kom inn í borgina. Eng r viitust
gefa okkur minsta gaum. A! 1 ir höfðu um
annað að hugsa. Sumir voru að bjarga þeim
út úr lústunum, sem enn voru á hfi og sem
gátu gefið til kynna, hvar þeir voru, með kveini
og gráti og kvalaópum, og aðrir voru að bera
burtu líkrn. Pað lá við að við rugluðumst
af öllum þessum ósköpum. Alt rann saman í
eilt, kvein og kvaitanir hinna eftir lifandi ætt-
ingja, óhljóðin í blámönnunum, l.valavein hinna
særðu, blót cg formælingar h nna frakknesku
hermanna og hvellar fyrirskípanir h nna ríðandi
foringja.
Pegar jeg hafði virt þetta fyrir mjer nokkrar
mínúlur, gekk jeg t;l eins fyrirliðans og skýrði
honum frá, að við gæfum okkur hjermeð upp
sem herfanga.
>Nú höfum við engan tíma til að taka á
móti föngum,« svaraði hann, »fó!k liggur hjer
hundruðum saman grafið undir rúdunum, og
því verðum við að reyna að bjarga eftir megni.
Nu verðum við að hlýða röddu mannúðar-
innar.*
»Leyfið þjer, að menn mín r hjálpi yður ?«
spurði jeg. >það eru alt duglegir menn og
bestu drengir.*
»Já, og jeg þakka yður boðið í nafni minna
ógæfusömu landa,« svaraði h:nn og tók ofan.
»Vísið okkur þá þangað, sem við getum
orðið að mestu l.ði.«
Hmn benti okkur á stóra byggirgu nokkuð
langt í burtu, og voiu framhýsi hennar hrunin.
• Ui.d.r þessum rústum er e tthvað af l.faudi
fóiki,« sagði hann.