Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 14

s
NYJAR KVÖLDVÓKUR.
»Komið þá, drengir,* sagði jeg, og þó að
háselarnir væru þreyttir og dasaðir eftir sjóvolkið
og baráttuna, þustu þeir þó af slað til að
gegna fyrirskipan minni. Jeg gat ekkert hjálp-
að þeim sjálfur, því að svo mikil eýmsli hafði
jeg í síðunni, að það var hart á því, að jeg
væri rólfær, þó stóð jeg yfir þeim og skipaði
fyrir um vinnuna.
Að hálftíma liðnum höfðum við rutt f.á
svo miklu, að við náðum í unga blámanna-
stúlku, sem við höfðum.heyrt hljóðin f. Við
bárum hana út úr rústunum og lögðum hana
niður á götuna. Rar leið yfir hana. Vinstri
hönd hennar var öll sundurmarin. Rjett í þessu
kom til okkar ríðandi foringi og spurði, hvaða
manna við værum. Við sögðum sem var, og
að við hefðum boðið hjálp okkar við björg-
unina.
»Rið eruð góðir menn og röskir, .Eng-
lendingar,« sagði hann og reið burtu.
Rjett á eftir fundum við gamlan, gráhærðan
blámann, en hann var svo hryllilega slasaður,
að honum var engin lífsvon. Við lögðum
hann hjá stúlkunni. Komu þi margir foringjar
ríðandi niður eftir götunni og í fararbroddi
reið maður í hershöfðingjabúningi. Rekti jeg
þar óðara minn gamla vin og velgerðamann,
fyrverandi virkisstjóra O’Brian hersir. Reir
námu staðar, og jeg skýrði frá, hverj'r við
vorum. Tók þá hershöfðinginn. ofan og
þakkaði okkur.
Hann þekli- mig ekki og ætlaði að ríða
burtu, en- jeg talaði til hans á ensku.
»Rjer eruð búinn að gleyma mjer, herra
O’Brian, hershöfðingi, en jeg mun aldrei
gleyma því, er þjer hafið fyrir mig gert.« •
»Guð hjálpi mjer!« hrópaði hann, »eruð
það þjer, kæri vinur?« Ltökk hann því næst
Ijettilega af baki og tók innilega í hönd mjer.
»Rað er engin furða, þótt jeg þeVki yður nú
ekki aftur. Rjer eruð nú ekkert líkur honum
Pjetri litla, sem var að dansa á stigstöngunum-
forðum í telpufötum. En við erum bæði,
Celeste mín og jeg, í þakkarskuld við yður,
fyrir kurteislega og riddaralega framkomu yðar
við hana. Jeg vil ekki hindra yður nú í þessu
kærleiksvérki sem þjer eruð að vinna, en þegar
þjer hafið gert það gagn, sem yður finst
þjer getið, þá megið þjer ekki láta það bregð-
ast að koma heim til mín. Pað verður alt af
einhver til að vísa yður leið, og þó jeg verði
ekki heima, þá tekur Celeste á móti yður, .því
að eins og þjer sjálfsagt getið nærri, get jeg ekki
hætt við þetta sorglega starf í miðju kafi. Guð
veri með yður!« Reið hann svo Ieiðar sinnar
með flokk sinn.
»Látið nú huggast drengír,* sagði jeg. »Pið
megið eiga þess vísa von, að það verður ekki
farið ver með ykkur en þörf gérist. Við skulum
réyna að gera það gagn,. sem við getum.
Frakkar gleyma því sjálfsagt ekki.«
Er við höfðum rannsakað og rutt rústirnar,
er við byrjuðum á, buðum við þjónustu okkar
annarstaðar og var það þegið með Jaökkum.
Unnum við 11 hádegis, en þá var búið að
bjarga að mestu því, er bjargað varð af fólki
því, er undir hafði orðið rústunum, var okkar
því ekki lengur þörf. Varð jeg því feginn,
því að yerkurinn í síðunni var orðinn lítt þolandi
og hinn brennandi sólarhiti olli mjer svima og
ógleði.
Jeg fjekk gamlan frakkneskan hermann til
að ’vísa mjer leið að bústað herforingjans, og
sá jeg, er þangað kom, að hestasveinninn var
að fara á burt með hest hans, Vissi jeg þá
að hann mundi vera kominn heim. Jeg bað
mann þann, er á verði var við dyrnar, að til-
k’ynna hershöfðingjanum komu mína. Kom
hann aftur að'vörmu spori og bað mig fylgja
sjer. Var hershöfðinginn þar fyrir og ýmsir
foringjar með honum. Hann kynti mig mönn-
um sínum og Ijet þá vita, að þar væri sami
foringinn, er svo vel hefði farist við frakknesku
konurnar, sem farþegar voru á hinu hertekna
sk'pi.
»Pá er jeg í þakkarskuld við yður, herra
minn, vegna konu minnar,« mælli einn for-
inginn, og kom til mín og rjetti mjer hönd
sína.
»Jæja, vinur minn,« sagði hershöfðinginn.