Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 16

10
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Celeste var þar fyrir, og spurði mig strax í
kvíðnum róm, hvort jeg væri mikið særður.
Jeg kvað nei við, og sagðist einmilt vera
kominn hingað til að færa sönnur á, að svo
væri ekki. Settumst við þá saman á legubekk-
inn.
»Jeg er altaf svo ólánssamur, að þegar
fundum okkar ber saman, iít jeg út eins og
ræfill,* mælti jeg. »í fyrsta sinn, er við
kyntumst, var jeg særður, er við sáumst þar
næst, var jeg í kvennbúningi, og síðast var
jeg allur útataður í ryki og púðurreyk, og nú
er jeg ennþá sár og klæddur görmum einum.
Rað má guð vita, hvort mjer auðnist nokkurn
tíma að koma yður fyrir augu eins og göfug-
um manni sómir.«
»Pað eru ekki klæðin, sem manninn gera
göfugan, Pjetur. Pað gleður mig meira en
svo, að sjá yður, að þar komist að nokkur
hugsun um það, hvernig þjer eruð klæddur.
Jeg hefi ekki ennþá þakkað yður fyrir síðast,
og hvers.u göfugmannlega yður fórst þá við
mig og samferðafólk mitt. En pabbi mun
seint gleyma því.«
»Og mjer hefir ennþá ekki gefist tækifæri
til að þakka yður fyrir það, er þjer Ijetuð
peningapyngjuna detta niður á hattinn minn,
þegar jeg var' að reyna að flýja burt úr Frakk-
landi forðum. Og síðan jeg sá yður síðast,
hefir mjer ekki tekist að gleyma yður nokkurt
augnablik, Og jeg er sannarlega þakklátur
fellibylnum, að hann skyldi slengja mjer hjerna
upp á ströndina til yðar. Mjer hefir altaf
þótl því betur, er við komum sem næst
ströndinni.«
„Pjer megið trúa því, Pjetur, að jeg hefi
Iíka oft setið og starað á bryggskipið, og glaðst
því meir, er það nálgaðist sem næst ströndina.
Og þó kveið jeg því, að virkin mundu skjóta
á þig, ef þið komuð of uálægt. Pað er þung-
bært, að þið pabbi skuluð þurfa að vera mót-
stöðumenn. Annars gætum við orðið svo
hamingjusöm."
Svona ræddumst við í tvo tíma, en mjer
fanst þeir vera fljótari að líða en tín mínútur.
Jeg fann það vel, að jeg var ástfanginn af
Celeste, en jeg held, að hún hafi ekki gert
sjálfri sjer Ijóst, að eins var ástatt um hana
gagnvait mjér. Annars verður lesarinn, að
dæma um það, hvort svo muni ekki hafa verið,
eða að minsta kosti eitthvað í þá áttina.
Morguninn eftir, er jeg kotn á fætur, sá jeg
að »SkelIinaðran« var á vakki svo sem sex
mílur undan höfninni og stefndi til lands.
Hún leit nú betur út en fyrst, er við sáum
hana eftir fellibylinn. Peir höfðu komið fyrir
tveim öflugum skyndisiglum, og höfðu yfir
höfuð gert alt, sem hægt var til þess að hægt
væri að stjórna sk pinu vandræðalaust. Jeg sá,
að gaflkænúnni var skotið á flot — það var
nú eini báturinn, sem eftir var á skipinu —
og var henni róið til Iands. Jeg hraðaði mjer
inn, og skrifaði ítarlega skýrslu til O’Brians,
kapteins, um alt, sem á daga okkar hafði drifið,
til þess að hægt væri að senda hana með
bátnum til baka. Einnig bað jeg kapteininn
um að senda mjer föt mín í land, þvi að vitanlega
hefði jeg ekki annað af fötum, en það, sem
jeg stóð í. Jeg var einmitt að skrifa þetta,
þegar hershöfðinginn kom inn til mín, og
sagði mjer frá sendimönnum þeim, er sendir
höfðti verið í Iand frá herskipinu til að spyrjast
fyrir um báts-hafnir sinar og bað kapteininn
um leyfi, að senda mönnum sínum í land
klæði þeirra og aðrar nauðsynjar.
Jeg sagði honum frá því, hvað jeg væri að
skrifa, og rjetti honum skýrsluna til yfirlesturs.
Hann fjekk mjer aftur skýrsluna og mælti:
»Pjer hljótið að hafa ærið Iítið traust á
drengskap okkar Frakkanna, kæri Pjetur minn,
ef þjer haldið, að það sje ætlun okkar, að halda
ykkur hjer eftir eins og herföngum. í fyrsta
lagi mundi drengskapur yðar, er þjer sleptuð
úr yðar höndum fjölda frakkneskra þegna,
er þjer hertókuð »Victorium« ekki eiga annað
skilið en það, að við reyndum að gjalda líku
líkt, og í öðru lagi hafið þið ekki borist í
okkar hendur í heiðarlegum bardaga, heldur
hefir forsjónin hagað því svo, að þið hröktust
á okkar náðir vegna óviðráðanlegra náttúru-