Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 17

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
11
viðburða Rað slendur yður því til boða, að
fara hjeðan fullkomlega frjáls og óháður af
okkar hendi með alla yðar menn, og munum
við þó álíla okkur enn í þakkarskuld við yður,
En hvernig líður yður í síðunni ?«
• Mjer líður illa,« svaraði jeg Mjer fanst að
jeg mega til að vera dálítð lengur í samvistum
með Celeste, því jeg gat varla sagt, að við
hefðum fengið tækifæri til að talast við. Eða
svo fanst mjer þó. »Jeg, held að jeg treysti
mjer ekki til þess, að fara til skips í dag. En
jeg er yður mjög þakklátur fyrir veglyndi
yðar.«
»Jæ-ja,« sagði hann; hann hefir víst rent-
grun í hvað mjer Iá þyngst á hjarta. »Jeg
held líka að það sje engin nauðsyn á því, að
þjer farið ti! skips í dag. Jeg skal senda alla
hásetana til skips og brjef yðar með. Jeg skal
líka skrifa nokkrar línur til O’Brians kapteins
og segja honum, að þjer munuð ekki þola
neinn flutning fyr en á öðrum degi hér frá.
Eruð þér ánægður með það?«
Mér fanst þessi tí'mi reyndar vera í stytsta
lagi, en af þvf að eg þóltist sjá, að hershöfð-
inginn vildi svo vera láta, samþykti eg þessa
uppástungu hans.
»Báturinn getur komið aftur með eitthvað
af fötum yðar, og jeg skal tilkynna kaptein-
inum, að ef hann komi hingað inn-undir hafn-
armynnið á öðrum degi hjer frá, skuli jeg
senda yður til skips í yðar eigin bát.«
Tók hann svo brjef mitt og gekk út. ‘ En
strax og hann var farinn, fanst mjer að jeg
vera svo frískur, að jeg geta farið inn til Celeste
og sagt henni hvernig komið væri. Og þetta
gerði jeg, og var hjá henni allan fyrri hluta
dagsins, og skýrði þeim feðginunum frá öllu,
sem á daga mína hafði drifið síðan við skild-
um í Frakklandi forðum. Höfðu þau af því
góða skemtun, og er eg hafði lokið frásögn
minni var kominn matmálstími. Voru þá og
komin föt mín frá skipinu og brjef með frá
O’Brian Ljet hann þar í Ijósi gléði sína yfir
því, að eiga von á að sjá mig aftur heilan á
húfi, því að hann hefði hálft pm hálft talið mig af.
»Hvað viðvikur rifjunum í þjer,« sagði hann
síðast í brjefi sínu, »þá þykist eg vita að þau
eru ekki eins aum eins og þú lætur, Pjetur.
Hitt þykir mjer sönnu nær, að þjer sje nú efst
í hug, að krækja þjer í nýtt rif, ef þess er kost-
ur, en verður nú að bíða dálítið með það
ennþá, drengur minn. Rú verður fyrst að verða
lávarður eins og jeg hefi altaf lofað þjer. Já,
það er löng gata, sem engan hefir hlykkinn —
og vertu nú sæl I.«
Pegar jeg var að segja þeim feðginum sögu
mína, hafði jeg skýrt þeim nákvæmlega frá
þeim brögðum, er jeg teldi okkur feðga beitta
af föðurbróður mínum, nú-verandi Privelege
lávarði, einnig Ijet jeg í Ijós, að jeg hefði
haft dálitla von um að geta ljóstað upp athæfi
hans og hafði hana raunar ennþá, og ekki
duldi jeg þau þess, að dauflegar væru fram-
tíðarhorfurnar fyrir mjer, ef mjer tækist ekki
þetta.
Nú sýndi jeg Celeste brjefið frá O’Brian og
las hún það með athygli, en þegar hún kom
að kaflanum um rifið, þá skildi hún ekki al-
mennilega orðaleikinn og bað mig að útskýra
þetta fyrir sjer. Jeg varð hálf vandræðalegur,
því að jeg hafði alveg gleymt þessu spaugi vinar
míns, og hefði líklega aldrei sýnt henni brjefið
ef jeg hefði hugsað út í það. Jeg þýddi
meiningu orðanna og bætti við um leið:
»Jeg hefði sannarlega ekki dirfst að sýna
yður brjefið, ef jeg hefði munað eftir þessum
orðum. En hann hefir sagt sannleikann Celeste
Hvernig get jeg annað en elskað yður eftir alla
þá ástúð, er þjer hafið sýnt mjer. Og jeg
þarf víst ekki að segja yður það, að jeg teldi
það hina mestu náð, sem guð gæti veitt mjer,
ef þjer bæruð samskonar tilfinningar í brjósti
gagnvart mjer. Reiðist mjer ekki, þottjeg tali
opinskáit.*
»Nei, það er Iangt frá því, að jeg sje reið
við yður. Þetta er þvert á móti þannig talað,
að jeg má vera hreykin af.«
»Jeg veit vel,« hjelt jeg áfram, að jeg hefi
lítið að bjóða yður eins og nú er ástatt fyrir
mjer. Jeg hefi í raun og veru ekkert adbjóða.
2*