Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 19

NÝJAR KVÖLVÖDKUR.
13
sem kostur var á og gekk svo inn í salinn.
Voru þar allir veislugestirnir saman komnir.
Átti jeg þarna hinn unaðslegasta dag eins og
nærri má geta.
Sjöundi kafli.
Jeg fæ skip til umráða.
Jeg var í þungu skapi daginn eftir, er jeg
sá, að »Skellinaðran« lá úti fyrir höfninni og
beið mín. Jeg sýndi Celeste skipið, er við
stóðum við gluggann, og augu okkar mæítust.
Við skildum hvort annað, og klukkutíma sam-
ræða hefði ekki orðið áhrifameiri. Hershöfð-
inginn sýndi best, hve mikið traust hann bar
til mín með því að lofa okkur að vera saman
einum.
»Celeste,« sagði jeg, »jeg hefi lofað föður
yðar, að — — — «
»Jeg veit alt — hann hefir sagt mjer frá
loforði yðar.«
»En hvað hann er annars góður! En jeg
iofaði honum ekki að jeg skyldi aldrei festa
sjálfan mig.«
»Nei, en faðir minn hefir látið mig lofa sjer
því, að jeg mætti ekki taka móti slíkum loforð-
um eða heitum frá þjer. Átti jeg að hindra
það? — Og jeg ætla að efna loforð mitt.«
»Já, þjer skuluð halda loforð yðar, Celeste.
L^tum alt — öll Ioforð vera innifalinn í þessu*
— og um leið kysti jeg hana.
»Verið ekki harður eða fljótráður í dómum
yðar um mig,« sagði Celeste, »en mig langar
til þess, að þjer farið hjeðan ánægður. Látið
því þetta segja yður alt frá minni hálfu.«
Endurgaít hún nú kveðjukoss minn, og kysti
mig að skilnaði á kinnina.
Töluðum við svo saman í tvo tíma, en af
því að samræður elskenda þykja öllum, nema
þeim sjálfum, heimskulegar, þá vil jeg ekki
þreyta lesandann með því, að birta þær hjer.
Hershöfðinginn kom nú og kvað bátinn íil-
búinn. Jeg stóð upp, hjartanlega ánægður og
hamingjusan ur yfir því, er okkur Celeste hafði
farið á milli, og sagði því í ákveðnum róm:
»Vertu nú sæl, Celeste. Guð blessi þig!« Gekk
jeg svo út með hershöfðingjanum, sem ásamt
ýmsum foringjum úr hernum, fylgdu mjer ofan
að bátnum. Par kvaddi jeg þá og þakkaði
sjerstaklega hershöfdingjanum hjartanlega alla
alúð hans við mig fyr og sr'ðar. Hálftíma
st'ðar var jeg aftur korninn á sk psfjöl og Iukt-
ur örmum O’Brians. Var nú skipinu stýrt frá
ströndum eyjarinnar, og mændi jeg í áttina til
borgarinnar meðan nokkur rönd sást af strönd-
inni. Við stefndum til Barbadoes. Er jeg
hafði jafnað mig á þiljum uppi, gekk jeg nið-
ur t' farbúð O’Brians og sagði honum gaum-
gæfilega frá öllum mt'num æfintýrum.
Pegar til Barbadoes kom, urðum við þess
fljótt áskynja, að fellibylurinn hafði gert engu
minni usla þar en á Martinik. Par lágu mörg
herslcip, er mist höfðu eina eða fleiri siglur
hvert, og var því mikill skortur á efnivið í
þær; og af því að við komum síðastir, urðum
við auðvitað að bíða Iengst, var þess enginn
kostur, að við fengjum fulla viðgerð fyr en
eftir tvo eða þrjá mánuði. Hin hertekna vík-
ingaskonnorta, Jeanne d’Ark, lá þarna enn þá,
og stakk flotaforinginn upp á því við O’Brian,
að hann Ijeti manna hana með nokkrum hluta
skipshafnar Skellinöðrunnar, og láta einn af
foringjum st'rtum taka við stjórn skípsins. Skyldi
það svo sent í herleiðangur.
O’Brian samþykti þessa uppástungu með
gleði, og þegar hann kom til skips um kvöldið,
spurði hann mig, hvort jeg væri ekki fáanlegur
til að taka að mjer stjórn skonnortunnar. Var
jeg fús til þess, því að mjer sárleiddist altaf á
Barbadoes.
Jeg valdi mjer tvö foringjaefni til fararinnar,
Swinburne og tuttugu háseta, og er nægum
vistaforða og öðrum útbúnaði hafði verið kom-
ið út í skonnortuna, fjekk jeg mínar fyrirskip-
anir viðvíkjandi leiðangrinum og Ijeí í haf.
Brátt kom það í Ijós, að siglur þær, er settar
höfðu verið í skonnortuna af víkingunum, voru