Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 22

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
og lamaður. Jeg fór að missa stjórn á hugs-
unum mínum og sjónin sljófgaðist. En þá
vakti Swinburne mig upp úr mókinu með því
að hrópa: »Bátai ! Jú, svo sannarlega, hjálpi
nú guð! Haldið ykkur enn um stund, drengir,
þá er ykkur borgið !«
Relta var blámannafar. Voru þeir á flug-
fiskaveiðum og höfðu komið auga á rekaldið.
Reir drógu okkur alla inn í bátinn og gáfu
okkur vatn, og má nærri geta hvílíkur guða-
drykkur það var í okkar munni. Hrestumst
við mikið við það. Peir tóku seglásinn á tog
og reru svo til lands. Á leiðinni hnipti Swin-
burne í mig og benti mjer út fyrir borðstokk-
inn. Sá jeg þar blika á blágráa uggana á
gríðarsfórum mannætuhákarli í vatnsskorpunni.
Rað fór hrollur um mig, og jeg lofaði guð
og þakkaði honum fyrir björgunina.
Tveim tímum síðar komum við í land, en
þá var svo af okkur dregið, að við treystum
okkur ekki til að ganga. Vorum við því allir
bornir upp í sjúkrahús, og hjúkrað þar eins og
kostur var á. Jeg fjekk snert af heilabólgu og
hafði hana vikutíma. Höfuð mitt var rakað
og flagnaði öll húð af höfði mínu, andliti og
baki af sólbrunanum. Við vorum baðaðir í
brennivínsblöndu, og eflir þrjár vikur komumst
við aftur á fætur. En allan þann tíma mátti
svo segja, að O’Brian vjeki ekki frá rúmi mínu.
sRetta var óheillaskip,* sagði hann, er jeg
hafði sagt honum alla ferðasöguna. »Hún er
nú sokkin í djúpið og fari hún til fjandans.
En alt er gott þegar endirinn er góður. —
En guð má vita, hvort mjer auðnast nokkurn-
tíma að koma þjer almennilega til mannsl*
Jeg tók aftur við störfum mínum á Skelli-
nöðrunni, sem nú var því nær sjófær aftur.
Einn morguninn konr O’Brian til skips með
þær frjettir, að stórskytinn okkar ætti að taka
stöðu á öðru sk'pi, en Swinburne gamli hefði
verið skipaður í hans stað. »Lá!tu hann koma
hingað,« sagði O’Brian við mig.
Jeg sótti strax Swinburne, og þegar hann
kom vaggandi upp um þiljuopiö, sagði kap-
teinninn : »Rjer hafið staðið prýðilega í stöðu
yðar, herra Swinburne, og til þess að votta
yður ofurlítinn þakklætisvott fyrir starf yðar,
hafið þjer nú af flotamálastjórninni verið skip-
aður stórskyti á Skellinöðrunni. Hjer er skip-
unarbjef yðar. Pað hefir verið mjer sönn
ánægja að hafa getað stuðlað að því, að þjer
fengjuð þessa stöðu.«
Swlnburne gamli vöðlaði við tóbakstuggunni
upp í sjer, og kipfi upp á við buxnastrengnum:
»Já, herra kapteinn; — en jeg vildi leyfa mjer
að gera þá fyrirspurn, hvort mjer beri skylda
til að ganga altaf í þessum stórskytafrökkum
með svölustjelið, því, ef svo er, þá vil jeg
heldur vera óbreyttui bátsstjóri eins og jeg
hefi verið.«
O’Brian kvað hann hreint ekki þurfa þess,
nema þá helst ef hann færi í land, og þá ekki
nema hann vildi sjálfur.
»Jæja, fyrst svo er, þá tek jeg móti skipun-
inni, - mest af því, að jeg veit að það muni
gleðja kellu mína heima.«
Að svo mæltu hypjaði Swinburne upp um
sig buxurnar á ný og gekk undir þiljur. Hann
breytti ekki um einkennisfatnað fyr en hann
kom til Englands, en þar klæddist hann í
»stórskylafrakkann með svölustjelið,* því hon-
um þótti sem viðlægi sómi »kellu sinnar,« ef
einkennisbúningurinn sinn væri eigi samsvar-
andi stöðunni.
Níundi kafli.
Frá föður mínuni.
»Skellinaðran« fjekk nú skipun um að hverfa
heim til Englands hið bráðasta með skyndiboð
og tilkynningar. Við lögðum af stað svo fljótt,
sem því varð viðkomið, og að mánuði liðn-
um lögðumst við í lagi við Spithead.
O’Brian gekk fyrir flotaforingjann og lagði
svo strax af stað til Lundúna með skjöl þau,
er hann var sendur með til flotamálasjórn-
arinnar.