Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 24

18
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ætlarðu ekki? Nú, nú! Hver er þarna? Ójá,
er það Pjetur? Pú kemur alveg eins og þú
hefðir dottið niður úr skýjunum, til þess að
sjá mig líða þangað í þinn stað. Hvaðan
kemurðu?*
»Jeg vona, að þjer Iíði nú betur, faðir minn,«
sagði jeg.
»Jú, það held jeg! Jeg er altaf að ljettast
og Ijettast með hverri mínútunni sem líður.
Blessaður Pjetur, reyndu nú að ná í sterkt reipi
og bittu mig við borðfótinn!*
Jeg fór að reyna að sýna honum fram á,
hve mikil fjaistæða þetta væri, en það varð
ekki til annars en að gera hann æfan. Hann
kvað mig ekki hótinu betri en aðra og nú
vildi jeg bara sjá á eftir sér, er hann færi
himnaförina, sem ótvíræðilega yrði sinn bani.
Jeg hafði heyrt, að best væri við svona sjúk-
dóma, að samsinna öllu, sem sjúklingarnir
hjeldu fram, og fór því að teyna þá aðferðina.
»Jeg held að það væri langbest, faðir minn,
að við reyndum að ná úr þjer gasinu með
vissu millibili,* sagði jeg.
»Tja — en hvernig þá?« spurði hann og
hristi hö'uðið efablandinn.
»Auðvitað með dælu,« svaraði jeg. »Ef við
stingum lítilii dælu upp í þig og drögum út
bulluna, þá hlýtur gasið að fylla dæluna, og
þannig má ná því.«
»Ágætt — ágætt Pjetur! þú hefir bjargað
Iífi mínu. Flýttu þjer bara, því annars þeytist
jeg upp um Ioftið og út í geiminn.*
Til allrar hamingju var svona verkfæri til á
heimilinu, og jeg stakk upp í hann dæluend-
anum og dróg að mjer bulluna, tæmdi hana
og stakk henni upp í hann á ný. Pannig hjelt
jeg áfram í tvær mínútur og þá kvað hann
sjer vera mikið hægra. Eftir Ijet jeg svo hjúkr-
unarkonunni þennan starfa. í jará daga varð
hún að standa við þessa iðju, en loks fjeli
faðir minn í djúpan svefn- og svaf á annan
sólarhring.
Pegar hann vaknaði, leit jeg inn til hans,
og af því að þetta var kl. 8 að kvöldi, hafði
jeg logandi kerti í hendinni. »Ó, blessaður,
farðu burt með Ijósið — burt með það!
Slöktu það! — en gætilega þó!«
»Nú, hvað er að?« spurði jeg.
»Ó, komdu ekki nær, svo framarlega sem
þú viijir mjer vel. Slöktu, segi jég, slöktu!«
Jeg gerði eins og hann bað, og spurði um
ástæður.a.
»Ástæðan ! Guð minn góður! Sjerðu það
ekki maður?«
»Nei, faðir minn. Jeg sje ekkert í myrkrinu.*
>Guð hjálpi mjer Pjetur! Jeg sem er púð-
ur skemma — full af púðri — og einn
ofur-lítil! neisti — og jeg spring í loft upp !
Hugsaðu þjer þá hættu, sem jeg er í. Pú
vilt þó sjálfsagt ekki drepa haun föður þinn,
Pjetur ?« Og vesalings gamli maðurinn fór
að hágráta eins og barn.
»Nú skal jeg segja þjer dálítið, faðir minn,«
sagði jeg. »Pegar við lendum í svona hættu
á herskipunum, þá skvettum við vatni á púðrið.
Ef þú drekkur nú nóg af vatni, þá blotnar
púðrið, og þá er engin hætta á sprengingu.«
Petta ráð þektist hann strax. Hann þamb-
aði úr fullri vatnsflösku annan hvern klukku-
tíma. Pessu hjelt hann áfram í þrjá eða fjóra
daga og sofnaði svo eins og áður, — en vakn-
aði á ný með aðrar ámóta ímyndanir.
Nú var leyfistíminn því nær á enda. Reynd-
ar hafði jeg sótt um framlengingu, en var
harðlega neitað um Iengri frádvöl, og þótt
mjer þætti sárt að skilja við systur mína und-
ir þessum kringumstæðum, þá mátti jeg til.
Jeg gaf henni mörg heilræði um það, á hvern
hátt hagkvæmast væri að fara með föður okkar
í köstunum, og fjekk henni svo til umráða
peninga þá, er mjer höfðu verið greiddir sem
hluti af skiptökufjenu, en það voru full 1500
sterlingspund, svo að hana þurfti ekkert að
skorta fyrst um sinn. Svo kvaddi jeg heimili
mitt í þungu skapi.