Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 35

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
29
seinna tala um þetta við forstjórann.« Hann
sá, að Steele hafði komist við og því talaði
hann svo kaldranalega við hann. Tilfinningar
eiga hvergi síður heima en í járnbrautarstarfsemi.
»Nei,herra deildarstjóri, hjer eftir mundi tnjer
aldrei geta liðið vel í þjónustu þessa fjelags.
Pað bíða mín mörg störf, sem þarf að Ijúka,
og sem jeg von bráðar ætla að enda við. Það
eitt vil jeg segja yður, herra Manson, að skiln-
aði, að starfsmenn yðar vita allir, að þjer eruð
maður, '"sem má treysta, hafi einhver gert
glappaskot.«
Og svo þaut Steele eins og byssubrendur
út úr herberginu, eins og ógæfan ætti ekkert
skylt við flaustur hans. Manson kornst ekki
að með svar.
Deildarstjórinn tók hatt sinn og gekk út, en
fór sjer hægar en Steele. Hann gekk beina
leið í fundahús hins svokallaða háskólafjelags,
Hann hafði lengi verið fjelagsmaður, en kom
sjaldan á fundi. Hann gekk beint út í vist’eg-
asta hornið á Iestrarstofunni, og fann þar, eins
og hann hafði búist við, hr. Dutfield Rogers,
aldurhniginn mann, gráskeggjaðan og með fjör-
Ieg augu. Rogers vissi ekki aura sinna tal, en
var um a!t það forseti járnbrautarfjelags, sem
borgaði sig verst í öllu ríkinu. Fjelag þetta
hjet Burdockbrautin; var austurendi brautar-
innar Grand Union, sem Manson hafði nýskeð
flutt frá. Rogers var hafður meira til prýði
en til gagns í forsetastöðunni, eins og reyndar
líka í háskólafélaginu. Hann hafði kynstur af
blöðum á gólfinu og kastaði þeim sem hann
hjelt á, þegar hann sá Manson koma, og mælti
brosandi:
»HalIó, Manson! Ætlar Midlandfjelagið að
fara að úthluta arði fyrst þjer komið á þessum
tíma dags?«
»Hvað vitið þjer um arðsúthlutanir ?« spurði
Manson hlægjandi; leit svo út sem hann væri
gamansamari hjer en á skrifstofunni, og hann
gat ekki á sjer setið nema sneiða að Burdock-
fjelaginu, sem aldrei hafði gefið neinn arð frá
upphafi.
»Ó, jeg las um þær í b!öðunum,« svaraði
Rogers og brá sjer hvergi. »Hvernig líður Blair,
gamla asnanum? |eg er að hugsa um að biðja
stjórnina, að reka hann úr fjelaginu. Hann er
svo ósvífinn, að ganga um í nálægð minni
og láta sem hann beri skynbragð á járnbrautir.
Jeg gæti þolað yður það, en ekki T. Acton
Blair. Hann gleymir að jeg er forseti járn-
brautaifjelags, en hann er að eins óbrotinn fram-
kvæmdastjóri. Jeg hefi sagt honum, að jeg
sje jafnhátt settur og Rockervelf, en ekki eins
og óbrotinn framkvæmdastjóri.*
Oamli auðkýfingurinn hló svo dátt að sjálf-
um sjer, að mörgum gestanna varð litið á fyrir-
mæli um algerða þögn í salnum. Manson
dró stól að borðinu til öldungsins og sagði
alvarlega:
»Jeg kom hingað til að ræða við yður við-
skiftamál. Það er ungur maður á skrifstofunni
hjá mjer, sem áreiðanlega verður einn af bestu
járnbrautarmönnum okkar síðar. Mig langar
til að biðja yður að útvega honum stöðu við
yðar fjelag.*
»Við tökum enga nýja menn. Þvert á móti.
Við höfum sagt framkvæmdastjóranum upp og
15 aðstoðarmönnum fyrir mánuði, og söknum
þeirra alls ekki. Jeg ætlaði sjálfur að segja af
mjer i fyrra, en þeir vildu ekki sleppa mjer,
af því að jeg krefst engra laúna.
»Maðurinn vinnur tvöfalt fram yfir laun sín.«
»Jeg hefi ekkert móti manninum nema það,
að við höfum engin not fyrir hann. Ef satt
skal segja, er Burdockgjaldþrota, og það vitið þjer.«
»Hvað um það. John Steele, maðurinn, sem
jeg tala um, þarf ekki hátt kaup og hann skil-
ur verkið út í ystu æsar.«
»Sje hann slíkur afburðamaður, því viljið
þjer þá endilega losna við hann?«
»Rað vil jeg alls ekki. Jeg vildi heldur missa
alla aðra aðstoðarmenn mína en Steele einan,
en hr. Blair hefir ímigust af honum og — «
»Rað er mjer nóg,« greip forsetinn fyrir
Burdock fram í. »Rað, að Blair hefir ímigust
á honum og að þjer metið hann mikils, eru
bestu meðmæli, sem nokkur maður getur fengið.
Hvað hefir Steele hátt kaup hjá ykkur?«