Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 36

30
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Tíu dollara á viku.«
Gamli maðurinn sat þögull nokkra stund,
en fór svo að skellihlæja, bersýnilega mjög
ánægður með sjálfan sig.
»Jeg skal borga honum fimtán,* mælti hann.
»Er það nóg?«
»FulIkomlega nægilegt.«
»En jeg set eitt skilyrði.«
íHvaða skilyrði er það, herra Rogers?«
»Pað að hann taki við og skipi stöðuna
sem aðalframkvæmdastjóri fyrir Burdock.*
»Aðalframkvæmdastjóri ?« endurtók Manson.
»TaIið þjer í alvöru, hr. Rogers?*
»Víst geri jeg það, Manson. Og sjáið þjer
ekki hvað jeg næ mjer vel niðri? Pjer segið,
að Steele sje úrvalsmaður. Pað er gott, og
jeg veit að þjer mæltuð ekki með honum, ef
svo væri ekki. Með þessu móti fæ ‘jeg aðal-
forstjóra fyrir 15 doliara á viku, — þann ódýr-
asta hjer á landi og sjálfsagt þann besta. Jeg
skal samt sem áður játa hreinskilnislega, að
aðalánægja mín við að bjóða honum þessa
stöðu, er sú, að fá að sjá ásjónu gamla Blair,
þegar hann í fyrsta skiftið sest á ráðstefnu með
snáðanum, sem hann hefir sagt upp, en sem
nú er í jafnhárri stöðu, þótt ekki fái hann jafnhá
laun. Pað gæti orðið ærið rannsóknarefni
fyrir sálarfræðingana.«
Hafi hinum alvörugefna Philip Manson dott-
ið í hug, að meðfætt lítillæti Steele mundi
banna honum að þiggja stöðuna, þá hafði hann
gersamlega rangt fyrir sjer. Pegar Manson
skýrði honum rólega frá árangri fararinnar,
gekk Steele alveg fram af honum með því að
stökkva næstum upp undir loft í skrifstofunni
og reka upp svokölluð Indíánaóp af gleði.
Pví næst roðnaði hann og skammaðist sín og
bað afsökunar, þegar hann sá það á Manson,
að honum þótti miður, hversu taumlaust hann
' hafði slept sjer.
»Jeg skal segja yður hvað jeg ætla að gera,
hr. Manson, jeg ætla að gera Burdock jafn-
góða og þjer hafið gert Midland, og jeg ætla — ♦
»Já, það getur vel verið,« sagði Manson,
sem alls ekki ljet hrífast með; »en þjer getið
ekkert gert peningalaus, og Burdcck er raun-
verulega gjaldþrota. Pjer megið hrósa happi,
ef þjer fáið 15 dollarana yðar á viku nokkurn-
veginn reglulega. — Hjerna er brjef með yður
til herra Rogers. Fáið dyraverðinum í fjelags-
húsinu það og hr. Rogers mun bjóða yður
inn. Pjer munuð komast að raun um, að for-
setinn er skemtilegur maður og það eruð þjer
einnig að sumu leyti, en látið sem þjer sjeuð
það ekki, og sýnið honum mikla virðingu, því
að glaðværir menn eiga betur við ólundarseggi
en við sjer líka menn. Jafnvel þótt þjer
sléppið nú undan valdi hr. Blair, þá munið
samt að hirða fötin yðar vel og gatiga sæmi-
lega til fara. - Vera má, að þjer komist í tygi
við höfðingja og þá hefir það sitt að segja,
að líta snyitilega út, og er auk þess mikils
virði í viðskiftalífinu. Hjerna er brjefið og
farið þjer nú strax.« Deildarstjórinn .stóð á
fætur og mælti uin leið og hann kvaddi hann
með handabandi: »Og að skilnaði, guð blessi
yður, vinur minn!«
Hr. Manson var næstum hastur í máli, en
undirniðri heyrðist þó viðkvæmnisblær; þegar
hann hafði kvatt með þjettu handtaki, settist
hann aftur við borðið, einbeittur á svip eins
og hann vildi gefa til kynna, að nú vildi hann
halda áfram störfum sínum. Að því er Steele
snerti, treysti hann ekki rödd sinni til að kveðja
eða þakka fyrir sig; fór hann þessvegna í
skyndi út og hefði óefað gleymt hattinum, ,
hefði hann eigi verið svo heppinn að hafa
hann í hendinni.
Porri manna mundi hafa litið svo á Burdock-
brautina, sem hún væri eigi annað en niður-
nýdd braut með hálfeyddum teinum og ósljett
eins og kargaþýfi. í augum Steele var hún
dýrlegur vegur til paradísar og átti mikla fram-
tíð. Hann fór eftir henni endilangri í vanaleg-
um gripavagni, en ekki í sjervagni. Hann kynt-
ist persónulega Óllum ■ starfsmönnunum frá
Warmington til Portandit, sem var endastöð í
vestri. Pegar hann hitti þá, voru þeir' önugir
og kærulausir, en að skilnaði glaðir og von-
góðir um framtíð fjelagsins.