Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 47

NÝJAR KVÖLDVÖKÍJR 41
að skilja embætti yðar mannlaust eftir eina ein-
ustu klukkustund.s
»En þetta er eini ættinginn, sem jeg á í
heiminum,« mælti Steele alvarlega. »Hjerna
er skeytið, sem jeg fjekk. Viljið þjer ekki lesa
það ?«
Hr. Blair bandaði með stóru hendinni skeyt-
inu brosandi frá sjer og fjekst ekki til að líta
á það.
>Jeg efast alls ekki um, að skeytið er frá
Michigan. Jeg get jafnvel ímyndað mjer, að
það sje stílað í sárbænandi tón, og að undir-
skriftin sje ófölsuð. Samt sem áður er bast,
að vjer skiljum hver annan. Eins og jeg sagði
yður fyrir viku, mun jeg, ef þjer hverfið frá
stöðu yðar án mfns leyfis, skipa fastan mann í
yðar stað. Við lifum í frjálsu landi og þjer
getið verið eða farið, eftir því sem yður sýnist.
Ef þjer sækið um lausn eins og fyrirrennari
yðar, mun jeg segja það sama við yður og
jeg sagði við hann: »Farið, og jeg óska yður
allrar hamingju,« en meðan þjer eruð hjer
hlýðið þjer mínum fyrirskipunum. Hefi jeg
talað nógu greinilega?«
»Ja',« svaraði Steele og fór.
í annað skifti sat hann lengi hugsandi við
borð sitt. Fyrst ákvað hann að segja strax af
sjer. Ástandið var að verða jafnóþolandi fyrir
hann eins og fyrirrennara hans, en því Iengur
sem hann hugsaði um málið, því Ijósara varð
honum, að hann átti ekki að láta undan. Ef
hann segði af sjer, leit það svo út, sem hann
væri ekki stöðunni vaxinn. Hann yrði að byrja
að nýju, en burtför hans frá Rockervel, mundi
hvarvetna spilla fyrir honum. En jafnvel þótt
þessi ástæða ein væri nægileg til, að fá hann
til að ákveða að vera kyr, mundi umhugsunin
um frænda hans hafa riðið baggamuninn.
Hann ásakaði sig harðlega fyrir skeytingarleysi
gagnvart gamla- manninum, sem, eins og hann
sjálfur hafði nýlega frá skýit, var eini ættingi
hans á jarðríki. Meðan hann barðist fyrir því,
að bxta kjör sín og sleppa úr greipum þeirrar
fátækfar, er þeir frændur höfðu búið í, hafði
baráttan fyrir tilverunni tekið svo upp tíma hans,
að hann hafði gleymt, að frændi hans, Dugafd
Steele, bjó enn þar, sem hann hafði skilið við
hann, og hann hafði eigi sent honum grænan
túskilding. Rangað til laun hans voru orðin
50 dollarar á viku, hafði hann eigi einasta eytt
hverjum eyri, heldur hleypt sjer í skuldir.
Skuldirnar hafði hann nú greitt og átti nokkur
hundruð dollara í banka; bjóst hann við, að
það fje yrði vísfr einhvers meira, er fr'am liðu
stundir. Oamli maðurinn hafði alið hann upp,
og Ijet hann ganga í skóla á vetrum, en utan
skólatíma Ijet frændi hans hann vinna næstum
meira en hann þoldi, og loks rak hann hann í
burtu með höggum og blótsyrðum, í einu af
reiðiköstum þeim, er hann fjekk og höfðu gert
Dugald Steele að þeirri óhemju í almennings-
iliti, að allir óttuðust hann eins og fjárann
'sjálfarj. Steele hafði þó skrifað heim til sín,
þegar hann fjekk stöðuna á H lchens Siding,
en því hafði ekki verið svarað, svo að hann
hjelt, að frændi hans væri enn reiður við hann.
Samt sem áður sannaði þó símskeytið, að
frændi hans hafði geymt brjefíð eða mundi
heimilisfangið, því að skeytið var sent til Hlch-
ens Siding og þaðan á skrifstofu hans í Warm-
ington.
Rað var á hinn bóginn gagnslaust, að ergja
sig yhr því, sem ekki varð breytt. Rað var
ábyggilegt, að Blair mundi framkvæma hótun
sína, ef Steele færi í leyf.sleysi, svo um annað
var eigi að ræða, en sitja kyr.
Ungi maðurinn andvarpaði og tók að skrifa
brjef, sem reyndist örlagaríkara fyrir hann, held-
ur en orðalag þess benti til.
V.
Forlagahefndin nær okkur öllum, fyr eða síð-
ar, en það var undarlegt, að hún skyldi koma
gamla Dugald í koll á eliiárum vegna hinnar
strðngu, heiðarlegu vinnu hans á unga aldri. —
fegar vingjarnleg nágrannakona hans ein, sá
það dag nokkurn, að eigi rauk úr húsi hans,
gekk hún ótlaslegin inn til hans og fann hann
liggjandi á gólfinu; hafði gamli maðuiinn feng-
6