Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 48

42
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ið svo ákaft gigtarflog, að hann gat eigi staðið
á fætur. Hann ragnaði og skammaðiat að vísu
fullum fetum, en gat annars enga björg sjer
veilt. Konan hljóp eftir hjálp, svo að honum
var lyft á fætur og borinn í rúmið og þar lá
hann, þegar læknirinn kom og skoðaði hann,
enda þólt Dugald mótmælti þvi harðlega og
segði, að hann gæti ekki greitt grænan eyri
fyrir skoðunina; var slíkt óþarfi, því að hann
mundi ekki hafa borgað neitt, þótt hann hefði
getað. Læknirinn gerði samt sem áður alf, sem
hann gat og sagði konunni, að gamli maður-
inn væri að bana kominn. Jafnframt sagði
hann sjúklingnum, að ef hann ætti ættingja,
sem hann vildi sjá, þá gerði hann rjettast í,
að senda þeim boð og bauðst hann að skrifa,
ef hann fengi heimilisfangið. Alla æfi hafði
Dugald haft rófgróna vantrú á læknum og ráð-
um þeirra, en sennilega hefir honum fundist,
að læknirinn hefði á rjettu að standa, því er
hann hafði legið lengi þegjandi, hvíslaði hann
hásri rödd, að sig langaði til að bróðursonur
sinn fengi að v ta, að hann væri veikur, og
gaf upp heimilisfangið: John St:ele, Hitchens
Siding, »en,« bælti hann við, og fjekk þá
ágirndin aftur yfirhöndina — »segið honum,
að hann þurfi ekki að koma, ne.na hann óski
þess sjálfur.« Læknirinn sendi upp á eigin
kostnað skeyti, og fjekk seint um kvöldið svár
frá John Steele, sem þótti leitt, að geta ekki
sem stæði komið til Stumpville, en bað þess
að láta einskis ófreistað og sp3ra ekkert til þess,
að gamla manninum gæti liðið sem best. Lauk
skeytinu með því, að Steele kveðst hafa sent
100 dollara póstávísun til þess að standast með
nauðsynleg útgjöld.
Ungi maðurinn þekti föðurbróður sinn svo
vel, að hann vissi, að ef hann sendi peningana
beint til hans, mundi hann stinga þeim undir
stól og nota ekkert af þeim sjer til heilsubótar.
En hann þekti einnig þá gleði, sem frænda
hans gre p, er hann fjekk peninga handa í milli,
svo að hann lagði tvo flunkurnýja 10 dollara
seðla í brjef það, er hann reit hor.um.
»Elsku frændi minn,« skrifaði hann. »Mig
hryggir það mikið, að þú ert veikur, en jeg
vona jafnframt innilega, að það sje ekkert al-
varlegt. Jeg mundi koma nú þegar ef jeg gæti,
en jeg á því miður strangan húsbónda, sem
neitar mjer jafnvel um tveggja daga fjarveru,
en staða mín hje.r er svo góð, að jeg get ekki
slept henni, en það yrði jeg að gera, ef jeg
færi í leyfisleysi, en missi jeg stöðuna, missi
jeg jafnftamt getuna að hjálpa þjer. Jeg sendi
þjer hjer með 20 dollara, sem jeg bið þig að
noía til þess, er þú hefir þörf fyrir. Útvegaðu
þjer besta læknirinn á staðnum og hjúkrunar-
konu. Jeg sendi þjer fljótlega meiri peninga
og skyldi það ekki hrökkva, þá vísaðu skuld-
heimtumönnum þínum á húsbónda minn, sem
jeg vona að muni ábyrgjast, að jeg geti greitt
þær'skuldir, er þú kynnir að stofna til. Jeg
bið þig þess, að spara ekkert af því, er þú
óskar eftir, eða læknirinn telur nauðsynlegt, að
þú fáir, og láttu þjer ekki detta í hug, að mig
skorti peninga, því að jeg á mörg hundruð
dollara í banka og get, ef nauðsyn krefur, út-
vegað meira fje. Láltu því ekki hugfallast,
kæri frændi, ogreynduað verða aftur heilbrigður.
Rinn elskandi bróðursonur.«
Konan, sem sat við höfðalagið, las brjef þetta
fyrir gamla manninum, en ekki vissi hún hvort
hann tók eftir, því að hann hafði aftur augun.
Alt í einu sá hún, að tár tóku að streyma
niður hrukkóttar kinnar hans og hjelt hún, að
hann hefði komist við, en fyrstu orðin, er hann
mælti, virtust eigi benda í þá átt.
»Fáðu mjer peningana,* hvíslaði hann hás-
um rómi.
Hún rjetti honum seðlana og langir, gulir
fingur hans, sem voru eir.s og rándýrsklær,
liðu yfir sljett, hált yfirborð þeirra; naut hann
þess sýnilnga af mestu gleði. Næstu orð hans
veittu konunni betri vonir:
»Lestu brjefið aftur,« mælti hann. Og kon-
an gerði það enda þótt hún væri reið yfir því,
að kærleika væri spilt á svo óverðugan mann.
Regar hún hafði lokið lestrinum, var stundar-
löng þögn; loks spurði hún, hvort hún ætti
að sækja annan læknir.