Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 51

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
45
að setja á s:g glaðlegan kæruleysissvip, eins og
honum fanst best við e:ga.
• Fenguð þjer ekki skeyti frá Blair?« spurði
Johnson, sem fór að líða ver og ver, efh'r því
sem þögnin varaði lengur. Málið beindist ekki
inn á þá braut, sem hann í fyrstu hafði fmynd-
að sjer, Hann var raunverulega deildarstjóri,
en samt sem áður leit svo út, sem þessi ný-
konini, rólyndi maður viidi ekki viðurkenna
hefð hans.«
»Rað hefir alt gengið vel, meðan jeg var í
burtu, annars hefði jeg heyrt frá yður, geri jeg
ráð fyrir,« mælti Steete og gengdi engu spurn-
ingu JohnSon’s,
»Já,« mælti Johnson. »Rað hefir alt gengið
ágætlega. Heyrið mjer Steele! Hvers vegna
gengduð þjer engu skeyti gamla mannsins?
Rjer vitið hvað hann tekur nærri sjer alt það,
sem snertir aga innan fjelagsins. Hann bauð
yður mjög drengilega stöðu, þá, sem jeg hafði
áður, og þjer Ijetuð ekki einu sinni svo lítið
að þakka honum fyrir. Jeg get fullvissað yður
um, að jeg hefi í vök að verjast með að fá
gamla manninn tii, að veita ekki Carruthers
stöðu þá, er jeg hafði áður, en til allrar ham-
ingju tókst mjer að fá herra Acton Blair til að
bíða með allar breytingar, þar til þjer kæmuð.
Jeg sagði, að jeg væri viss um, að þjer mund-
uð geta gefið fullnægjandi skýringu.*
»Rjer hafið alveg rjett fyrir yður, jeg get
það. Og nú skuluð þjer, hr. Johnson, með-
taka verðlaun yðar. Stöðu þá, sem þjer svo
göfugmannlega hafið geymt mjer, er mjer Ijúft
að veita yður, en vona þó, að þjer rækið
störf yðar betur, en þjer hafið gert síðustu
mánuði, þvi að annars verðið þjer sviftir henni.«
Johnson rak upp skellihlátur.
»SteeIe, þetta er hlægilegt, en það kemur
þvi miður ekki að neinum notum. Jeg er út-
nefndur deildarstjóri af forstjóra fjelagsins. Við
Blair höfum tekið mjög vægt á hinu ólöglega
brotthlaupi yðar, en nú segi jeg yður, að þolin-
mæði mín er þrotin. Enn þá einu 9inni býð
jeg yður stöðu þá, er jeg áður hafði. Ef þjer
eigi gangið að boðinu nú þegar, kalla jeg á
Carruthers og læt hann fá hana.«
»Gerið það,« mælti Steele.
Johnson rjetti út hendina til að styðja á raf-
magnshnappinn, en gerði það þó ekki. Hann
horfði kviðafullur á hinn rólega mann, sem
hafði svarað hó<un hans svo stuttlega. »Mjer
er mjög óljúft að kalla á Csrruthers. Hugsið
yður .enn um, Steele.«
»Rað er mjög drengilega boðið, en dragið
þetta ekki á langinn mín vegna. Jeg ætlaði
aðeins að vekja athygli yðar á því, að ef þjer
styðjið á hnapp þennati eða gefið fleiri skip
anir í þessu herbergi, hafið þjer jafnframt svift
sjálfan yður stöðu yðar við Midlands-brautina *
»Svo því er svona farið, að þjer viljið berj-
ast. Mjer mun fljótt takast að sannfæra yður
um, að þjer hafið engin líkindi fyrir að vinna.
Að baki mjer stendur forstjóri fjelagsins og
bak við hann eigandinn að öllu saman. Ef þjer
hefjið svo gagnslausa baráttu sem þessa, mun
jeg aldrei leyfa, að þjer fáið nokkra stöðu við
fjelagið.*
»Jeg skil vel, hr. Johnson, að annarhvor
okkar verður að fara. Nú, hringið nú og
veitið stöðuna og notið e:gi fleiri vöflur.*
Johnson hafði allan tímann stutt á hnappinn.
Hendi hans skalf töluvert, er hann gaf merkið.
Óðar heyrðist drepið á dyrnar og Carruthers
kom inn; leit hann í vandræðum á báða og
vissi bersýnilega ekki til hvors þeirra hann ætti
að snúa sjer. Johnson var kurteis og orð hans
veittu Carruthers innilega gleði.
»Carruthers,« mælti hann. »Rjer takið við
stöðu minni í næsta herbergi og mjer er gleði
í því að tjá yður, að laun yðar hækka að sama
skapi.«
»Jeg þakka yður innilega, hr. Johnson,«
svaraði Carruthers auðmjúkur, en skotraði aug-
unum til þögula mannsins, sem stóð þar. Ef
til vi11 hefði hann talið sig öruggari að met-
orðaaukningu sinni, hefði Steele tilkynt honum
það.«
Steele sá hvað fram fór og mælti brosandi: