Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 57

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
51
En tilviljunin drap hann úr þeim dróma,
sem vióskifti hans bundu hann í. Eldri bróðir
hans, sem hafði verið jafn óheppinn í viðskift-
um og Beck var heppmn, erfði hann á dánar-
dægri að einkadóttur sinni. Ljet Beck ekkert
til sparað, að hún fengi hið ágætasta uppeldi,
er fá mátti fyrir peninga. Tók hann hana síðan
heim í hús silt og gerði hana að ráðskonu
sinni. Reyndist hún stöðu sinni svo ágætlega
vax'n, að það var jöfnum höndum gestunum
og honum til ánægju.
Áhrifin af þessari nýju vináttu voru í einu
bráð og viðvarandi. Öll hin góðu ráð, sem
Philip Manson fyrrum hafði gefið honum við-
víkjandi klæðaburði og snyrtimensku í fram-
komu, höfðu aðeins haft augnabliksáhrif á hann,
en nú varð Steele, án þess nokkur mintist á
það við hann, hinn mesti sundurgerðarmaður
í klæðaburði. Rakarar fengu hinn besta við-
skiftamann, þar sem hann var, og skraddarar
seldu honum ógrynni fata á stuttum tíma.
Steele fann það nú alt í einu, að skyldur
deildarstjóra voru mikið yfirgripsmeiri en hann
hafði hugsað sjer. Hann varð að kynnast
þeim lagafyrirmælum, er snertu störf hans,
þess vegna tók hann að venja komur sínar
heim til hins lögfræðislega ráðunauts fjelagsins,
sem lagði sig í líma að kenna svo ástundunar-
sömum lærisveini, Margoft kom það fyrir, að
Beck óbersti var neyddur til að neita mönnum
um áheyrn, vegna annríkis þess, er hann var í
vegna hins stóra fjelags. Mundi margur ætla,
að Steele hefði þykst yfir því, en því fór fjarrri.
Pvert á móti gat hann naumast leynt gleði
sinni yfir þessu, þ\í að þegar óberstinn var
eigi heima, var það frænka hans, sem tók á
móti honum. Roskin kona ein, sem átti að
vera við, var sama og enginn, svo að því leyti
mundi hver maður hafa litið svo á, sem hann
væri í einrúmi. Hún sat ætíð úti í horni og
las í nýútkominni bók, en Sadie var í ‘ninum
enda herbergisins og Ijek þar lítil, tilfinningarík
lög, svo að hægur vandi var að tala saman í
hálfum hljóðum.
Kvöld eitt, er Steele hafði snætt náttverð,
gekk hann heim til Beck óbersta. Pegar hann
kom inn í dagstofuna, sá hann að Sadie stóð
við slaghörpuna og Ijet fingurna hlaupa eftir
nótunum; leit næstum svo út, sem hún biði
hans, en þó vissi Steele, að svo var ekki. Leik-
húskápa hennar hjekk þar yfir stól og var Sadie
búinn eins og hún ætlaði á dansleik eða mið-
degisveislu. Steele mundi aldrei síðar, hvernig
hún var klædd, nema það eitt, að honum fanst
hún vera engill af himnum sendur. Hinar
yndislegu axlir, mjallhvítur hálsinn og gylta
hárið gerðu hana svo töfrandi í augum hans,
að hann misti alt vald yfir sjálfum sjer. Hún
sneri sjer við, þegar hann kom inn, og virtist
í fyrstu undrandi, en brosti svo alúðlega og á
þann hátt, að ekki varð misskilið. Steele var
grannvaxinn og vel bygður, fóru kjólföt hon-
um ágætlega, og þegar hann gekk yfir gólfið
til hennar gat hin unga stúlka sjeð í augum
hans, hvað innni fyrir bjó.
»Sadie,« hrópaði hann um leið og hann tók
um báðar hendur hennar, þótt hún rjetti að
eins aðra fram, »ef að málari gæti sýnt á Ijer-
efti, þótt ekki væri nema hundraðasta hluta
fegurðar yðar í kvöld, mundi hann hafa unnið
sjer óþrjótandi frægð.«
Unga stúlkan hló.
»Er það í raun og veru eins dásamlegt, og
þjer segið ? Pá þykir mjer leitt að geta ekki
veitt yður nema 15 mínútur til að skoða alla
dýrðina, því að við frændi erum að fara í
heimboð, en eins og aðrir menn, þá er hann
seinn i svifum; var hann í þessum svifum að
koma heim til að skÚta um föt.«
»Fimtán mínútur! Mjer þykir vænt um.
Fimtán mínútur með yður eru meira virði en
eilífð með hvaða manni öðrum. Og það er
alkunnugt, að sjálfstæðisyfirlýsing Bandaríkjanna
var undirskrifuð á tíu mínútum.«
Unga stólkan hló aftur, um leið og hún
feyndi að losa hendurnar.
»Viljið þjer, að jeg undirskrifi sjálfstæðisyfir-
lýsingu ?« spurði hún.
»Já, yfirlýsingu um sjálfstæði gagnvart öllum
í heiminum, nema mjer,«
7'