Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 58

52
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
,»Með öðrum orðum, yfirlýsingu um, að jeg
sje yður háð, en sjálfstæð gagnvart öðrum?«
leiðrjetti hún hann.
»Sadie, jeg hefi tilbeðið yður frá því fyrst
jeg sá yður. Málverk það á Ijereftinu, sem
jeg talaði um, er ómögulegt, því að sá snill-
ingur er ekki til, sem gæti gert það. En hjer
er mynd, sem jeg bið yður- að skoða,« og
hann sneri henni við, þar til hún sá í speglin-
um tvær marmeskjur, sem hjeldust i hendur.
»Ef þjer virðið konungsdótturina eftir verð-
leikum, munduð þjer undrast yfir dirfsku þess
manns, sem stendur við hlið henni, að hann.
vogar að biðja utn hana sjálfa.*
Sadie leit vingjarnlega til Steele, því að þótt
hún væri stúlka, sem margir höfðu biðlað til,
og Ijeti þes3 vegna ekki koma sjer að óvörum,
jafnvel.ekki af jafn ástríðufullu bónorði sem
þessu, þá var það auðsjeð, að henni þólti vænt
um, hve hrifinn hannvar; þurfti eigi annað en
sjá hin tindrandi augu og rjóðu kinnar. Hún
sneri sjer að honum.
»Er það stúlkan frá New-York eða París,
sem þjer dáist að?«
»Svarið mjer, Sadie, svarið mjer,« hrópaði
hann.
»Pey, þey,« hvíslaði hún. »Jeg heyri, að
frændi er að koma.« Og nú reyndi hún fyrir
alvöru að losa sig, en hann hjelt henni fastri.
»Svarið já eða nei.«
»Hvort svarið leysir mig fyr?«
»Hið fyrra.«
»Pað er þá best jeg játi. Pjer eruð sannar
lega heimtufrekur elskhugi,« mælti hún um leið
og hún vatt sjer af honum.
Það var þjónustustúlkan, sem kom til að
klæða ungfrúna í kápuua. Skömmu síðar kom
óberstinn.
»Ó, éruð það þjer, Steele,« sagði hann og
tók hlýtt í hönd hans, »Hefir frænka mín
sagt yður, að í kvöld verðum við að vera
mjög ógestrisin og reka yður út í kalda,
miskunnarlausa veröldina.«
»Já, óbersti,* mælti Steele hlægjandi; lá svo
vel á honum, að hann mundi hafa hlegið að
hverju, sem óberstinn hefði sagt. »Já, og jeg
verð að segja, að mjer finst eins og jeg væri
rekinn úr Paradís.
Óberstinn ljet augu sín hvíla litla stund á
hinuni unga, glaða manni, svo leit hann á
frænku sína, sem var að laga til á sjer kápuna.
Hafi hann grunað eitthvað, þá talaði hann
að minsta kosti ekki um það.
»Vitið þjer, að hr. Rockervelt er hjer í bæn-
um?« spurði hann.
»Nei,« svaraði Steele dálílið undrandi.
»Hannkom með hádegislestinni og allánseinni-
partinn í dag höfum við setið á ráðslefnu á
heimili Blair. Hr. Rockervelt talaði um yður
og sagði, að sjer þætti leitt, að geta ekki heils-
að npp á yður í þetta sinn. Við borðum mið-
degisverð hjá Blair í kvöld, en af því að kven-
fólk er með, verður ekkert talað um viðskifti.
Hr. Rockervelt fer hjeðan kl. 10 með aukalest.«
»Það er stutt viðstaða,* mælti Steele.
»Stutt en þýðingarmikil,« svaraði óberstinn,
um leið og hann gekk fram að dyrunum.
Steele veittist sú ánægja, að fylgja Sadie út
að vagninum og þrýsta hendi hennar áður en
óberstmn kom. Hanri stóð andartak á gölunni
og horfði eftir vagninum og lagði svo af stað;
gekk hann ekki á hörðum steinunum, heldur á
skýjum himinsins, sveif í sál hans dýrðarhimnum
bjartsýninnar, meðan líkami hans hvað eftir
annað rakst á saklausa vegfarendur, svo að þeir
hrökluðust út af leið sinni; varð einum þeirra
að orði, að það væri hörmulegt, að sjá jafn
ungan mann dauðadrukkinn svo snemma kvölds.
VII.
Næsta morgun varð Steele mjög óttasleginn
yfir því, að fá stuttort brjef frá Beck óbersta,
þar sem hann bað hann að koma til sín
eins fljóft og hann gæli. Steele hlýddi undir-
eins og gekk upp stigann að húsinu með all-
miklum hjartslætti; var hann að hugsa um,
hvoit Sadie hefði trúað frænda sínum fyrir öllu
saman, og nú mundi hann segja hofium.'að
óbrotinn deiIdarstjóri gæti eigi komið til greina,