Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 63

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
57
»Nú, jæja,« sagði víxlarinn kæruleysislega,
»slík axarsköft gera raenn við og við. Rað
lítur ekki vel út í New-York þessa stundina,
en auðvitað getur alt breyst til hins betra fyrir
hádegið, þótt varla sje á það treystandi. Jeg
ætlaði einmitt að síma yður til að láta yður
vita, að við þurfum að minsta kosti 21 þús-
und dollara til tryggingar því, ef hlutabrjefin
falla enn um 3 i viðbót; hinir peningarnir eru
allir uppjetnir.
»Haldið þjer, að 21 þúsund muni frelsa mig?c
»Hver veit,« svaraði víxlarinn og ypti öxl-
um. »Það er undir mörgu komjð. Ef þjer
getið sagt mjer hvað Rockervelt ætlast fyrir
næstu 2 tíma, get jeg sagt yður. hvernig fer
með hlutabrjefin. Jeg bjóst við, að hann
mundi halda þeim uppi, en það lítur ekki út
íyrir það,«
»Hversvegna ætti hann eigi að gera það?
Hann er hvatamaður alls þessa. Jeg veit, að
brautirnar geta greitt arð, þótt Roqkervelt út-
hluti honum eigi.«
»Ja', þarna kemur það,« mælti víxlarinn.
»Fólk gengur ætíð af göflnnum undir svona
kringumstæðum. Hlutabrjef Rockervelts eru nú
langt neðan við raunverulegt verðmæti þeirra,
en það getur eigi varnað því, að þau fari enn
neðar, ef ólætin halda áfram.«
»Hvað ráðleggið þjer mjer?« spurði Steele
»Jeg ráðlegg engum neitt, jeg tek við skip-
unum annara. Við skulum reyna að halda í
hlutabrjefin eins Iéngi og hægt er, en ef lækk-
uninin heldur áfram verðum við að selja þau,
áður en tryggingarfjeð er alt uppetið.«
»Jeg áþrisvar sinnum 21 þúsund í Northern
Pacifichlutabrjefununi, Getið þjer sagt mjer, hvort
nokkur líkindi eru íyrir því, að hægt sje að
íána út á þau?«
Vjxlarinn hristi höfuðið. Pað hefðuð þjer
getað fyrir 2 dögum síðan,‘ en nú, þegar svo
ágæt hlutabrjef sem Rocervelt, eru fallandi,
getið þjer eigi vænst þess, að fá lán út á
Norlhern Pacific. Jeg held enginn mundi lána
1000 dollara mót þeim sem tryggingu í dag.
Þeir, sem peninga éiga, geyma þá lil betri ‘
tíma. Vel getur verið, að öll þessi ólæti sjeu
um garð gengin eftir nokkra daga, en vel get-
ur líka verið, að þetta sje upphaf fjárkreppu,
sem staðið getur mörg ár.«
»Að þessir djöflar í New York skuli sam-
viskulaust steypa Iandi og þjóð í slíka hættu,
aðeins til að græða nokkra vesæla dollara í
viðbót við þær miljónir, sem fyrir eru.«
Æðarnar þrútnuðu á enni Steele, en víxlar-
inn hló.
»Fjandinn hneykslaðist á syndinni,« hrópaði
hann. Hváð voruð þjer að gera, maður, með
250 þúsundir dollara eða meir, annað en reyna
að bæta við þá upphæð nokkrum vesælum
dol!urum?«
»Satt er það,« mælti Steele, sem alt í einu
var rólegur. »Þjer hafið á réttu að standa.
Jæja, verið þjer sælir; jeg sje, að það bíður
maður eftir yður, og þar sem þjer eigi getið
ráðlagt mjer neitt og hafið enga peninga að
lána mjer, ætla jeg að vita, hvað hægt er að
gera annarsstaðar.«
Hann fór á næstu símastöð og sendi sím-
skeyti til PhiFp Manson í New York.
»Get ð þjer símsent mjer 21 þúsund dollara?
Skal til tiýggiugar senda Ö0 þúsúnd í hluta-
brjefum í Northern Pacif c hlutabrjefum. »Pegar
hann hafði sent skeytið, fór hann á skrifstof-
una, opnaði peningaskápinn og tók út hluta-
brjefin og lagði þau á'skrifborð sitt. í hálfan
annan tíma Ijet hann undirmenn sína hamast
og þá fjekk hann svarskeyti frá Manson.
»Því miður, en jeg tapaði öllu, sem jeg átti,
í ólátunum í gær.«
»VeSlings Manson gamli!« hrópaði Steele
hryggur. »Hann gekk þá í gildruna. Nú,
fyrst gamali og reyndur maður lætur gabbast,
er það dalítil afsökun fyrir mig.«
Hann stakk hlutab’ jefunum í vasann, setti upp
hatt:nn og fór heim t l Bech óbersta. Þessi
ástúðlegi heiðutsmaður tók hortum með frá-
bærri ástúð.
»Ó, herra Steele, mjer þótti svo leitt, að
við vorum að heiman, þegar Jojer heimsóttuð
okkur í gærkvöld. Við vorum boðin í dálítinn
8