Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 72

66
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
því, Gunnar minn, en jeg held þú hljótir
að skapa refina, því að jeg hef aldrei verið
á veiðum þar sem verið hefir eins mikið af
þeim og einmitt hjer hjá þjer.«
»Bölvar kongurinn?« spurði Mads.
»Já, þegar hann er meðal skotmanna og
annara jafningja sinna.«
»Pjer hafið svei mjer hamingjuna með
yður, húsbóndi minn! Pjer eruð í ágætri
stöðu. Fógetinn býður yður í heimboð, og
hans hátign, konungurinn, telur yður meðal
vina sinna og jafningja.®
Skógarvörðurinn teygði nú úr sjer og
kinkaði kolli samþykkjandi.
»Pað er hverju orði sannara, sem þú
segir Mads. Jeg er hamingjusamur maður,
en jeg hef líka orðið að þola sitt af hverju
um dagana. í Vestur-Indlandi var jeg einu
sinni — hugsaðu þjer — nærri tvo daga
matarlaus og í annað skifti var jeg nærri
því dauður úr gulu. Sem sagt, jeg hefi
orðið að þola allar möguiegar mannlegar
þrautir og þjáningar um mína daga. En
nú er Tullifas farinn að urra að nýju, hver
er það sem kemur?
»Pað eru tvíburarnir frá Ry, synir malar-
ans,« sagði Mads. 'sHvert skyldu þeir eig-
inlega ætla svona uppáfærðir, núna á rúm-
helgum degi.«
»Ó, alt hefir sínar ástæður,« sagði skóg-
arvörðurinn. »Nú getur þú annars farið
þína leið, Mads litli; láttu sjá og gerðu vel
hreina gömlu byssuna. Fógetinn hefir gert
boð eftir dýri, sem átti að senda burtu í
kvöld. Pú færð að freista hamingjunnar í
dag, jeg kæri mig ekki um að fara á veiðar
núna í þessum hita. Maðurinn fór, en þeg-
ar hann var kominn að dýrunum, kallaði
Gunnar á hann aftur. »Æi, Mads, færðu öl-
könnuna ofurlítið nær mjer, þú hefir sett
hana svo langt í burtu, að jeg næ ekki í
hana. — Svona, þetta er nú gott — hana,
farðu nú, taktu til fótanna; þú ert svo ósköp
silalegur í dag.
Rjett í því að Mads hvarf, komu menn-
irnir í Ijósmál. Peir voru eins búnir, eins í
vextinum og andlitsfallið alveg það sama;
í stuttu máli svo líkir, sem mögulegt er um
tvo menn. Petta voru tvíburarnir, sem fyr
eru nefndir. Pegar þeir sáu skógarvörðinn
í skugga rekkjuvoðarinnar, staðnæmdust þeir
við hliðið, eins og þeir væru á báðum átt-
um, hvort þeir ættu að fara lengra eða ekki,
en þá kallaði Gunnar til þeirra:
»Góðan daginn, sælir og blessaðir bræður,
komið þið bara nær. Pið hljótið að hafa
eitthvað brýnt erindi við mig, fyrst þetta er
í þriðja skifti í dag, sem jeg hef sjeð ykkur
vera að læðast hjer fram hjá. Komið þið og
setjið ykkur hjerna niður. En Salomon.
farðu annars fyrst fyrir mig og taktu ofur-
lítið af heyi handa hestinum, hann stendur
þarna í keng af hungri og þú, Jakob minn,
dragðu rekkjuvoðina ofurlítið lengra hingað
eftir snúrunni, því að sólin skín beint fram-
an í mig. En þarna kemur nú dóttir mín,
heilsið þið henni fyrst, svo getum við á
eftir talað um erindið.«
Á meðan hann ljet dæluna ganga, kom
Anna brosandi út í dyrnar og um svipfríða
andlit hennar hafði lagst ofurlílill roði. Hún
gekk á móti gestunum og rjetti þeim vin-
gjarnlega sína höndina hvorurn.
»Góðan daginn Salomon! Góðan daginn
Jakob, og verið þið velkomnir. Pað er
orðið langt síðan þið hafið sjest hjer.«
»Við urðum að hjálpa til að þurka heyið
heima,« sagði Salomon.
»En við hugsuðum líka um þig á meðan,«
skaut Jakob inn í.
Gunnar virti þessar kveðjur fyrir sjer með
kankvísu brosi.
Hann sagði svo við Önnu:
»Það er best þú farir aflur inn til þinna
verka, Anna litla, við ætluðum að tala hjerna
um ofurlítið í næði.«
Jakob hjelt enn í hendi Önnu, liann slepti
henni ekki, en leit yfir til bróður síns, eins
og til að leita fulltingis hjá honum.
»Jeg held að Anna geti gjarnan verið hjer,«