Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 76

70
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
niður til skógarvarðarhússins, án þess nokk-
ur sjái mig.«
Hann setti byssuna hægt niður, kastaði
henni síðan um öxl sjer og hjelt heimleiðis
hægt og grundandi, niðursokkinn í sorg-
legar hugleiðingar um framtíð sína. »Hvers
vegna tók hún æfinlega svona vingjarnlega
á mótt mjer?« sagði hann við sjálfan sig.
»Pað hefði verið betra, að þau hefðu Iokað
hliðinu fyrir mjer og rekið mig í burtu, en
hún hlustaði á, hvað jeg hafði að segja og
var hugfanginn að mjer virtist.«
Pað voru Iiðnir tveir tímar síðan bræð-
urnir byrjuðu veiðiför sína. Par sem Jakob
gekk eftir stígnum, sem Iá til skógarvarðar-
hússins, sá hann á milli trjánna glitla í Juul-
vatnið, með öllum þess smá skógivöxnu eyj-
um, þar sem trjen breiddu greinar sínar út
yfir vatnið og spegluðu sig í því. Hinu-
megin vatnsins smáhækkaði landslagið, þar
voru lyngi þaktar hæðir eða öldur, sem
huldust skógi í fjærsýn með margvíslega
litum engjablettum og kornekrum hingað
og þangað. Langt í burtu sást hylla undir
kirkju og vindmyllu, sem námu upp yfir
skóginn. Kvöldsólin kastaði sínu töfrandi
Ijósskrúði yfir hæðirnar og hægur andvari
leið yfir Juulvatnið og gáraði yfirborðið
ofurlítið. ÖII þessi fyrirbrigði: vatnið, hæð-
irnar, skógurinn og kirkjan, sameinuðu sig
í eina mynd. Mynd, sem skáld eða málarar
mundu árangurslaust reyna að fegra eða
gefa skarpari lit, með hugmyndaflugi sínu
og ímyndunarafli. En þó hún væri svona
áhrifamikil, bar hún þó fyrir sjónir Jakobs
án þess að hann veitti henni hina minstu
eftirtekt.
í námunda við skógarvarðarhúsið var alt
hljótt, eins og í dauðra manna gröfum. Ljós-
blár reykur steig upp úr reykháfnum, en
niðri í dalnum heyrðist Mads raula fyrir
munni sjer, þar sem hann labbaði eftir kún-
um. Jakob læddist nær og stansaði tíl að
hlusta. En hann heyrði aðeins hjartaslög
sjálfs síns og sinn stynjandi andardrátt.
Þegar hann svo kom að girðingunni, beygði
hann lynditrjesgreinarnar til hliðar og mýnd-
aði þannig hlið, sem hann gat sjeð í gegn-
um og inn um gluggann. Anna sat við
borðsendann, studdi olnboganum á borðið
og huldi andlitið í höndum sjer. Lengra
burtu sat Gunnar á bekk og teygði úr sjer.
var hann niðursokkinn í djúpar hugleiðing-
og bljes þykkum reykjarmökknum upp úr
pípunni. Hvorugt talaði til hins. Alt í einu
breyttist þessi mynd. Varðhundurinn fór
að gelia. Jakob ætlaði að snúa við, en þá
leit skógarvörðurinn upp og sá hann. Hann
rak upp undrunaróp.
»Nú! þarna er skyltan loksins komin,«
sagði hann.
»Hver þeirra?« spurði Anna náföl, stóð
á fætur og leit í sömu átt.
»Gettu,« sagði Gunnar.j
»Jakob?« hvíslaði hún.
Jakob rak upp óp, stökk yfir girðinguna
og hljóp inn í húsið. Anna hopaði ósjálf-
rátt á hæl, hissa á þessu æsta ástandi hans,
tindrandi augum og andköfum..
»Salomon! hvar er Salomon?® spurði
hann.
»Hvað veit jeg unr það. Pað hlýtur þú
að vita sjálfur,« svaraði skógarvörðurinn.
»Hefir hann ekki komið hingað enn?«
»Nei, það hefir hann vissulega ekki gert,
en jeg heyrði skotið og þá vissi jeg, að
það varst þú og að þú hlaust því bráðum
að koma.«
»Nei, því miður!« svaraði Jakob dapur í
bragði; það var ekki jeg sem skaut, jeg
sneri fyrst við, eftir að hafa heyrt hvellinn
úr byssunni hans. Jeg hjelt að hann væri
þegar kominn hingað; en hann kemur víst
fljótlega.«
Að svo mæltu bljes hann púðrið af
pönnunni og hengdi byssuna upp á vegg.
»Nú! það er þá Salomon, sem á að
verða tengdasonur minn,« sagði Gunnar,
um leið og hann kom sjer fyrir í sömu
stellingum og áður. Já jeg hjelt þetta alt