Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Qupperneq 80

74
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
var orðinn eins mikill fyrirferðar og kálf-
full kýr, og jeg varð að leggjast fyrir hjá
frænku minni í Fucritts, þeirri sem býr til
stangalakkrísinn, hún las yfir mjer og lækn-
aði mig. En hver skollinn getur verið
orðinn af brjefinu. Æ! það er alveg satt,
þegar jeg hugsa mig vel um, hann fjekk
mjer ekkert brjef, nei svo sannarlega gerði
hann það ekki, hann sagði aðeins — jú,
hjer er það reyndar, en lakkið er brotið af
því, eftir allan þennan flæking, en jeg get
svarið þess dýran eið, að jeg hefi ekki lit-
ið á það, eða lesið eitt orð af því, sem
þar er skrifað. Guð hjálpi okkur. Gerið
svo vel, er það ekki rjett: Til ungfrú
Önnu Gunnarsdóttur.«
Anna virtist alt í einu breytt. Fyrst þeg-
ar umferðasalinn fór að segja frá, leit hún
út eins og hún hefði hitasótt af eftirvænt-
ingunni, í henni börðust öfl, sem svo Iengi
höfðu verið undirokuð, en nú vildu brjót-
ast út. Kostaði það hana feikna mikla á-
reynslu, að þvinga sig til að vera jafn
róleg og hún átti að sjer.
Hún hnje máttvana niður í sæti sitt og
sat þar þögul og hlustaði með innilegri
hluttekningu eftir hverju orði, sem farand-
salinn sagði. En um leið og hann rjetti
brjefið til hennar, greip Gunnar og það
sagði:
»Fáðu mjer það, jeg vil lesa það fyrst.«
»En pabbi,« hvíslaði Anna, lágri hljóm-
lausri rödd, »það er þó til mín.«
»Já, en hvað gerir það, kjáninn þinn?
Það vantaði ekki annað, en dóttir ætti þá
leyndardóma, sem hún þyrfti að dylja föð-
ur sinn. Vel gæfi verið að eitthvað ósæmi-
legt væri í því. Jeg les það fyrst. — Náðu
í gleraugun mín — Æ! hjálpaðu henni að
leita að þeim, Jakob. — Bíðið þið við! jeg
hefi þau hjerna í vasanum.«
Hann stóð á fætur og hjelt brjefinu upp
að ljósinu. Jakob og Anna horfðu á hann
með öndina í hálsinum af eftirvæntingu.
Umferðasalinn brosti og neri saman hönd-
unum af ánægju.
»Það er annars orðið framorðið, tíminn
hefir liðið meðan jeg var að reka erindi
mitt,« kallaði hann upp, sigri hrósandi yfir
þeirri athygli, sem honum var veitt, vegna
frásögu hans. »Þar að auki er jeg orðinn
þreyttur, af að ganga þennan Ianga krók
heim til ykkar. Jeg get ef til vill fengið
húsaskjól hjerna hjá yður í nótt, herra
lautinant ?«
Skógarvörðurinn kinkaði kolli án þess að
líta upp, og svo beindi hann allri athygli
sinni við brjefið á ný. Salomon hafði ekki
skrifað langt brjef, en þrátt fyrir það þurfti
Gunnar langan tíma til að lesa það og
virtist síðan niðursokkinn í að hugsa um
innihald þess,
»Nú hefi jeg loksins komist að efninu,«
sagði hann um síðir.
»Hvað stendur þar? —Lestu, lestu elsku
góði pabbi minn!« bað Anna.
»Jeg held að strákskrattinn sje villaus,«
tók Gunnar til máls. »Það er-ekkert einasta
orð af viti í öllu því sem hann skrifar.«
Aftur varð þögn. — »Svo mikið er víst!«
bætti hann við um síðir með hátíðlegu lát-
bragði, og braut brjeíið saman. Salomon
verður aldrei tengdasonur minn. Nú er
það útkljáð. — Svona barn mitt, reyndu
nú að sansa þig á því!
Anna tók brjefið, hendur hennar skulfu
þegar að hún hjelt því upp að Ijósinu
og las:
»Þegar að þú sagðir, að þjer þætti
vænt um okkur báða, þá blektir þú sjálfa
þig, því að það var ekki tilfellið. Mig
grunaði það lengi vel, en þegar jeg sá
það tillit, sem þú sendir bróður mínum,
um leið og við gengum til skógarins, vissi
jeg að þú elskaðir hann og engan annan.
Jegfernú leiðar minnar út í heiminn, og
að öllum líkindum sjáumst við aldrei fram-
ar, en verið ekki hrygg út af því, fyrst það