Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Side 82

76
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þú hefir verið iðinn og ástundunarsamur
við það, sem þú hefir tekið þjer fyrir hend-
ur, og er það aðal-ástæðan, Jakob. Pess
vegna hefi jeg í nótt, ákveðið að þú yrðir
tengdasonur minn í staðinn fyrir Salomon.
Nú getur þú farið inn og talað um það
við Önnu, því að hún skal fá að ráða
hver maðurinn hennar verður, já það veit
hamingjan! Jeg vil að vísu hafa leyfi til að
segja já eða nei, eftir því sem mjer sýnist,
en það er ekki nema sanngjarnt. Fyrir
mjer getið þið haldið brúðkaupið þegar að
ykkur sýnist. Nú fer jeg erinda minna
niður til fógetans. Pegar þú kemur aftur
seinnipartinn, getur þú haglega hjálpað
Mads til að taka kartöflurnar upp úr garð-
inum. Vertu sæll, Jakob!«
Pað eru mörg-ár liðin síðan þetta sam-
tal átti sjer stað. Jakob og Anna eru gift,
og búa í ofurlitlum bæ, sem Jakob hefir
bygt við rætur Himinfjallsins. Alt, jafnt
utan húss og innan, vitnar um góðan efna-
hag og smekk. Kringum bæinn er aldin-
garður á tvo vegu. Trjen í honum eru
þegar orðin stór og skuggasæl. Skógar-
varðarhúsið, æskuheimkynni Önnu, stendur
enn óraskað, þar sem vegurinn liggur inn
í skóginn. Það hefir aðeins skift um eig-
anda. Ounnar er dáinn, hann kunni ekki
við sig í einverunni, eftir að Anna var
farin.
»Jeg er reglulega ógæfusamur maður,«
fullyrti hann oft á tíðum. Dóttir mín er
farin frá mjer, og skilur mig hjer eftir, án
nokkurar hirðingar, eða umönnunar á elli-
árunum, en það er sjálfum mjer að kenna,
jeg hefði ekki átt að leyfá henni að gifta
sig, fyr en jeg væri dauðun
Að kvöldi dags, sátu þau Jakob og Anna
í dagstofunni, klædd sínu besta skarti. Um
daginn hafði verið hátíðahald þar'í húsinu.
Einka-sonur þeirra hafði verið skírður. Niðri
í dalnum var fólkið önnúm kafið við upp-
skeruna. Sólin skein í gegnum gluggann
og einmitt þangað, sem Anna sat. Hin
hamingjusama móðir, var hugfangin að
virða fyrir sjer litla barnið sitt, sem lá sof-
andi í vöggunni fyrir framan hana. Jakob
sat við borðið og las hátt í sálmabók.
Alt í einu var friðurinn rofinn af gjammi
varðhundsins. Jakob braut blaðið í bók-
inni, stóð á fætur og gekk út að glugg-
anum.
Hann sá hvar riddari kom inn í garðinn,
steig áf baki og Iitaðist um, hvort hann
sægi hvergi-neinn af íbúum hússins.
»Pað er kominn ríðandi hermaður,« sagði
Jakob. »Hvað skyldi hann vilja okkur?«
Um leið og þau komu út, smeygði ridd-
arinn beislistaumunum upp á handlegg sjer
og gekk á móti þeim. Hann var hár vexti
og mjög sólbrendur, augun lágu langt inni
í höfðinu, og tillitið var strangt og lýsti
sterkum vilja, svart skegg hafði hann, sem
huldi næstum alt andlitið.
»Oóðan daginn sælt veri fölkið,« sagði
hann, og rjetti fram báðar hendurnar á
móti þeim. — »Þekkið þið mig ekki?«
Anna rak upp hljóð. »Guð minn góður!«
hrópaði hún, »Salomon, Salomon ! Hvar hefir
þú verið allan þennan tíma?«
Petta var Salomon, hinn týndi og heim-
komni bróðir; hann tók Jakob í fang sjer
þrýsti honum að brjósti sjer, meðan hann
reyndi að þvinga sig til þess, að geta tal-
að rólega. Spurningar og svör, ráku nú
hvert'annað fyrstu augnablikin. Anna grjet.
Hún reyndi árangurslaust að. tala skýrt,
meðan hún hjelt hönd Salomons í báðum
sínum og horfði til jarðar undan hinu rann-
sakandi augnaráði hans. Jakob' tók við
taumunum, til þess að fara með hestinn út
í hesthúsið. »Pú skalt ekki’taka af hon-
um hnakkinn,« sagði Salomon, »jeg hefi
lítinn tíma og verð að fara af stað aftur í
kvöld.«