Nýjar kvöldvökur - 01.01.1927, Síða 83

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
'77
»í kvöld,« tóku þau bæði upp eftir
honum.
»Já, það verður svo að vera,« mælti hann
innilega.
Jeg hugsaði um ykkur og mig langaði
að vita, hvernig ykkur liði, og því bað 'jeg
um leyfi til að mega fara hingað sem
snöggvast.«
sOg hvers vegna viltu svo fara undireins
frá okkur, kæri bróðir?« spurði Jakob.
»Jeg hefi hugsað mjer að heilsa upp á
gömlu móðursystur okkar, og það undir-
eins í kvöld, því á morgun verð jeg að
vera kominn aftur til Horsens og þaðan
verður ferðinni haldið áfram.«
Þegar Salomon kom inn í stofuna og
tók hermannshúfuna ofan, tók Anna fyrst
eftir þeim breytingum, sem þessi fáu ár
höfðu markað í andlit hans. Drættirnir
báru vott um alvöru og kulda og um leið
þolgæði það, sem hermaðurinn þarf að vera
gæddur, til þess að standast baráttu lífsins.
Hún var hissa á þessum ströngu hörku-
legu dráttum, sem ekki einu sinni endur-
fundurinn gat mýkt. Þannig hafði hún
ekki hugsað sjer Salomon. Hún vissi ekki,
eða hún athugaði það máske ekki, að til
eru sár, sem geta blætt lengi eftir að harn-
að er yfir þau, — sár, sem venjulegá eru
banvæn.
Hjá Jakob aftur á móti, kom endurfund-
argleðin í Ijós svo greinilega, hver drátt-
ur í andliti hans bar þess Ijósan vott.
Hann lagði hendina á öxl bróðurins, og
horfði á hann með gleðidrukknuin augum,
bros ljek um varirnar og þýður blær kom
í röddina, er hann talaði.
»0-ja,« sagði hann, sem svar upp á eitt-
hvað, sem Salomon hafði spurt um. Hjer
er margt orðið breytt. Faðir Önnu dó í
fyrra.
»Einmitt það.«
»Og faðir okkar er einnig dáinn, Salomon.«
»Já, jeg veit það.«
>>En hvað hann þráði þig á banasænginni
og spurði um þig. ■— Ó, kæri bróðir, hvers
vegna komst þú ekki og því skrifaðir þú
aldrei svo sem eina línu til okkar?«
»Pá var jeg langt í burtu,« svaraði Salo-
mon. »Jeg fór til Vestur-Indlands, undir
eins eftir að jeg kom í herinn. Par fjekk
jeg nóg að hugsa um. Fyrst jeg gat ekk-
ert framar gert fyrir sjálfan mig, gekk jeg í
þjónustu annara með lífi og sál.«
»Æ, segðu okkur eitthvað af ferðum þín-
um,« sagði Jakob. »í öllum heiminum er
enginn, sem hugsar jafn mikið um þig og
velferð þína og við gerum.«
»Hvað á jeg að segja þjer, 'Jakob? Jeg
hefi velt mjer svona áfram í heiminum, eins
og jeg hefi best getað, altaf á ferðinni og
altaf reiðubúinn, jeg hefi barist, jeg hefi
sigrað og jeg hefi flúið, en jeg hefi þó ald-
rei getað ílúið sjálfan mig. Allar þær hrukk-
ur, sem þú sjerð hjer.á andliti mínu, eru
‘minningar um sorgir, sem eru nú grafnar í
gleymskunnar djúp, eins og hinir dauðu í
kistum sínum.«
»En hvað þú hefir mátt Iíða,« hvíslaði
Jakob innilega og beygði höfuðið niður að
Salomon.
Ó, ekki meir en algengt er hjer í heimi
þessum. Sorgir koma svo sem til okkar
allra, bæði til þess sem vonar, og þess, sem
lætur hugfallast. Pað hefir ekki farið ver
fyrir mjer, en mörgum, góðum manninum.
Petta er aðeins lítsbaráttan, sem jeg er að
segja ykkur frá.«
»Jeg vissi alveg fyrir víst, að þetta mundi
verða sannur gleðidagur,« sagði Jakob, eftir
stundarþögn. »Pví að jeg skal segja þjer
það, að í dag hefir verið hátíðahald hjer í
húsinu, litli drengurinn okkar var skírður
og svo kemur þú til að kóróna gleðina.«
»Einmitt það, svo að þetta er litli dreng-
urinn ykkar,« sagði Salomon um leið og
hann gaut hornauga til vöggunnar. Ofur-
lítill skjálfti í röddinni gaf til kynna baráttu