Tíbrá - 01.01.1892, Síða 5

Páskamorguninn.
Morguninn var fagur, þegar sólin skein inn um
gluggann og inn á litlu börnin, sem voru að
leika sér á gólfinu, sum að brúðunum sínum,
sum að bókunum sínum, og sum að vonunum
sínum, þvi þau voru svo ung. Ilið yngsta sat
á gólfinu og elti sólargeislana með litlu hönd-
unum, en gat aldrei handsamað þá. Eldra fólk-
ið var að búa sig til kirkju, því að það var
páskadagsmorgun, og allir voru glaðir.
Mamma þeirra, sem var eptir heima, kom að
dyrunum, nam staðar, horíði yfir hópinn sinn og
tárfelldi. Hvað olli tárum hennar mitt innan
um hin hamingjusömu börn sín? Hún kastaði
tölu á hópinn, og hún saknaði þriggja, sem
höfðu prýtt hópinn árinu áður. Taugaveikin
hafði lagt þau í gröfina, og hún felldi heit tár
yfir endurminningunni.
Sigríður litla rauf hópinn, gekk til mömmu
sinnar og sagði: »Ætli þau sjái okkur ekki?«
»Hver, barnið mitt?« spurði móðirin.
1