Tíbrá - 01.01.1892, Síða 20

16
amma henuar hafði sagt: »Þú hefir aldrei sagt
mér ósatt.« Hún sagði við sjálfa sig: »Jú! eg
sagði henni ósatt, og ef hún vissi það, þá mundi
hún aldrei framar trúa mjer.«
Þegar þær voru komnar á græna flöt inni í
skóginum, hlupu leiksystur hennar hingað og
þangað til að skemmta sér, en Súsanna sat í
grasinu og óskaði, að hún væri komin heim,
til þess að játa fyrir ömmu sinni yfirsjón sina.
Eptir litla stund kallaði Rósa: »Nú skulum
við búa krans til úr fjólunum, og setja hann
A höfuðið á þeirri, sem er bezt í hópnum.«
Júlíana, ein þeirra, sagði: »Það verður hægra
nð búa kransinn til, en að skera úr, hver er
hæf fyrir að bera hann.«
Rósa sagði: »Því segir þú þetta? Er ekki
sagt, að Súsanna sé bezta stúlkan í skólanum
og hlýðin heima? Iíún skal fá hann.«
»Já, Súsanna skal fá kransinn,« sögðu nú
hinar stúlkurnar, og fóru nú að búa hann til,
og gekk það fljótt úr hendi.
»Nú, Súsanna!« kallaði Rósa. «Láttu hann á
höfuðið á þér. Þú átt að vera drottning hjá okk-
ur.« Þegar þær sögðu þetta, settu þær krans-
inn á höfuðið á henni. Súsanna greip hann,
kastaði honum á jörðina og sagði: »Búiðengan
krans til handa mér; eg á hann ekki skilið.«
Leiksystur hennar horfðu forviða á hana.
»Eg sagði henni ömmu minni ósatt,« sagði