Tíbrá - 01.01.1892, Page 23

19
Golan hóf sig’ nú með hraða, og þjappaði þoku-
hnöppunum saman, og nú mynduðust í skauti
hennar ofurlitlir regndropar, sem fóru nú að
hugsa um sinn verkahring. »Við eigum að
vökva jörðina,« sögðu þeir hver við annan,
héldust í hendur og steyptu sér til jarðar, svo
að jörðin varð vot á svipstundu. öolan hætti
þá að blása og horfði á.
»Guði sé lof!« sagði bóndinn; »nú rignir.«
Hann stóð upp, fór aptur að slá og fékk nýjan
dug.
»Slæma rigningin,« sögðu börnin, »truflaði leiki
okkar,« og tóku saman gullin sín og hlupu
heim, armædd yfir óblíðu náttúrunnar.
Sólin sendi þá geisla sína fagra og heita í
faðmlög vindanna, og þeir sveifluðu sjer í sam-
einingu niður til jarðarinnar og þurrkuðu heyið
bóndans, svo hann fékk nóg handa skepnun-
um sínum, og þurfti ekki að senda börnin sín
á sveitina.
Þannig er kærleikurinn hugull og þrekmikill
í áformum sínum, og gjörir opt köldu spekina
að herfangi sínu. Þeir, sem vilja gjöra gagn,
verða að vera samhentir.
Ærin og litla lambið.
»Hvers vegna er verið að taka mig frá þér
á hverri nóttu ?« spurði litla lambið hana
mömmu sína einn morgun, þegar nýlega var
2*