Tíbrá - 01.01.1892, Blaðsíða 34

30
Litla kisa át nú músina, og mamma lienn-
ar sagði: »Vertu ekkert hrædd, litla kisa
min! því að þegar eg átti að byrja að vinna
fyrir mér, eins og þú núna, þá var svona
dreginn úr mjer kjarkurinn. En eigi að siður
hefi eg á hverjum degi aflað mér nægilegrar
fæðu, og það munt þú líka geta. Nú máttu
enn vera dálitinn tíma hjá mér. En fyrir sól-
arupprás á morgun skaltu fara út á engjar;
þar eru margar mýs og fáir að veiða þær«.
Litla kisa hresstist við þetta og var kyrr
hjá mömmu sinni um stund.
Nú fór hún út á engið, sem allt glitraði af
Ijómandi fallegri perludögg. Litla kisa hristi
við og við litlu fæturna sína, því henni féll
döggin ekki vel.
Nú hitti hún þarna tóu, sem var að ganga
til og frá, urrandi og nöldrandi, og tók ekki
eptir neinu. Litla kisa sagði við hana, hrædd
og auðmjúk:
»Hvað gengur að þér, góða tóan mín! fyrst
þú lætur til svona?«
»Ótætis krákurnar hafa nýlega fundið músa-
bú með sex músaungum, Eg fann það fyrst
og ætlaði að láta þá stækka dálítið og lét það
þvi vera. En nú hafa krákurnar stolið þeim
öllum frá mér. Eg vildi óska, að eg hefði
undir eins étið þá«.
Þá gekk litla kisa aptur heim og sagði: »Eg