Tíbrá - 01.01.1892, Síða 51

47
Móðurástin.
(Þýtt).
»Sjáðu hana kisu, mamma!« sagði Margrét:
litla. »Sjáðu, livernig hún veður snjóinn og
stingur varúðarlega litlu fótunum niður, eins.
og hún sé hrædd um að sökkva of djúpt«.
Mamma hennar var nýkomin heirn. Hún
liafði vaðið í gegn um margar mílur af snjó,
með fulla körfu á handleggnum. Margrét hafði
átt að lilaupa á móti henni til að létta undir
byrðina, og hafa tilbúinn heitan kaffibolla
handa henni, þegar hún kom köld heim. Hún
elskaði mömmu sina innilega. En hún var
hugsunarlaus stúlka, svo að hún hjálpaði lienni
ekki einu sinni til að klæða sig úr sokkunum,
sem voru drífvotir. »Eg er ísköld*, sagði
marnma hennar, »og það er náttúrlegt, fyrst
eg er vot«.
»Veslings kisa! Ilún hefir hvorki skó eða
sokka«, sagði Margrét hlæjandi; »flauelsfætur
hennar eru nærri þvi frosnir, og mig furðar á
því, að hún er að berjast á þeim í snjónumog
vætunni, þegar hún má liggja við eldinn hjá
okkur«.
»Þú gleymir,* sagði mamma hennar, »að kisa
á kettlinga uppiá íjóslopti. Hún hugsar meira
um þá en þægindi sín, Hún kemur til þess að
fá að jeta, en þó getur ekkert freistað hennar
til að vera hér kyrr. í fyrri nótt þegar fjós-