Tíbrá - 01.01.1892, Qupperneq 56

52
»Á þessum«, mælti faðir hans og hratt bátn-
um fram, »komumst við klaklaust yfir hvörfin
og sandbleyturnar, ef hyggilega er með farið.
Og, drengur minn! Lífið er stór og hættuleg á,
sem við hljótum að fara yfir, en mennirnir
leggja mörg vöð á hana, sem eru meira og
minna hættuleg. Að trúa á Jesúm og fylgja
dæmi hans á þessarri vegferð, er hið eina vað,
sem er hættulaust, hvar sem svo bátinn ber
að landi á ströndum eilífðarinnar«.
0g eitt er víst, barn mitt! að sá, sem treyst-
ir guði og vandar ráð sitt, ratar aldrei í ólán.
En það er hæsta stígið í jarðneskri eymd, eins
og guðræknin er hæstastígið í jarðneskri sælu.
En á milli þessarra stiga eru óteljandi tröpp-
ur, og eitt einasta augabragð getur kastað okk-
ur í fang óhamingjunnar.
Eins augnabliks sigur, sé ákvörðun rétt,
oss eilífðar hnossi fær gætt,
eins augnabliks tjón, það er annað en létt,
vart eilífðin getur það bætt.
(Stgr. Th.)
Lati drengurinn.
(Þýtt.)
«Hamingjan hjálpi mér! Iivílík dauðans
leiðindi eru það ekki að sitja einlægt við lær-
dóminn!
Hérna hefi eg fjölda af orðum, sem eg á að