Tíbrá - 01.01.1892, Qupperneq 62

58
■skyldu sina, sum óánægð, en öll komust þau
dieim.
Eptir nokkur ár fór eg þennan samaveg,en
þá var allt svo umbreytt. Þegar eg kom ofan
■af liálsinum, varð fyrir mér reisulegur bær.
Eg var þreyttur og barði að dyrum. Gömul,
glaðleg kona kom út og bauð mér inn. Eg
þekktist það, þvi að eg var svangur. Þar
sat kona inni, gömul og gremjuleg, og spann
•á rokk. Mér var borinn matur. Egneyttihans
og sagði hálfhátt: »Hvað hér er þó eittlivað
•skemmtilegt og þó svo fámennt!«
»Já, fámennt oggóðmennt,« sagði konan, sem
bauð mér inn. »Iíér er ekki nema sonur minn,
þessi gamla kona og eg.«
I þvi bili kom inn ungur, vel vaxinn maður.
Hann var glaður á svipinn og raulaði vísu.
Eg heilsaði honuin, og horfði undarlega á hann,
því að mér fannst eg þekkja hann, og hann
sömuleiðis á mig.
Eg sagði: »Mér finnst eg hafa einhvern tíma
•séð yður fyrr.«
»Og eg er viss um, að egliefi séð yðurfyrr,«
•sagði hann brosandi.
»Hvar skyldi það hafa verið?«
»Hérna niðri á veginum,« sagði hann.
Eg hugsaði mig um, og mundi þá eptir fá-
tæka drengnum með stóra pokann á bakinu,
■ogsagði hálfhátt: »Getur það verið hinnsami?«