Tíbrá - 01.01.1892, Síða 66

62
Einn nagli týndur.
(Þýtt).
Páll fór til náiægs bóndaþorps til þess að
borga nokkuð af landskuldinni sinni. Þá er
hann fór á bak, tók hann eptir þvi, að einn
naglann vantaði í eina skeifuna undir hestinum
hans. »Það eru smámunir,« sagði hann. Eg
nenni ekki að fara af baki aptur. HestuAnn
kemst áfram, þó að einn einasta nagla vanti.«
Og svo fór hann af stað. Þá er hann hafði
riðið þrjár mílur, sá hann, að skeifan var týnd.
Hann hugsaði með sér. »Eg gæti látið setja
skeifuna undir hann hjá næsta járnsmið. En
það dregur of mikið í tímann. Eg get riðið
honum alla leið, þótt hann vanti þessa skeifu.«
Þá er hann var kominn nokkuð lengra, stakkst
þyrnir upp i hófinn, og særði liestinn mjög. Eg
læt binda um fótinn á honum, þegar ferðinni
er lokið,« sagði Páll — »þangað er ekki nema
rúm míla vegar.«
Litlu siðar missteig hesturinn sig og datt.
Páll hrökk af baki og öxlin á honum fór úr
liði. Hann var borinn inn í næsta hús, lá þar
og gat ekki hrært sig í tíu daga. Hesturinn
varð lítt nýtur eptir þetta. Páll eyddi löngum
tima til ónýtis, varð að borga mikið fyrir leg-
una og líða miklar kvaiir.—»Allt þetta verð eg
að þola,« sagði hann, »sökum lítilQörlegs skeyt-
ingarleysis. Ef eg hefði sett naglann í skeif-