Tíbrá - 01.01.1892, Side 73

69
Jakob sat lengi utan við sig og lofaði hátið-
lega, að láta aldrei framar skepnurnar sínar
deyja úr hungri, og hann hélt það. Þá er liann
eltist, átti hann fallegt fé og vel útlítanda.
Vandaðu þig í öllu!
Það er ljótur vani, sem sumar stúlkur og
drengir hafa, að segja, að þetta eða það sé
»nógu gott« »nógu vel gert.« Ekkert er nógu
gott, nema það sem er gott. Þeir, sem eru
vandvirkir, fá æfinlega heldur vinnu en þeir,
sem ekki eru vandvirkir. Þeim er trúað betur,
og allir þeir, sem ætla sér að komast á fram í
lífinu, verða að hafa traust annarra manna, og
tll þess er vandvirknin nauðsynleg.
Þegar þú sópar gólfið, þá áttu að sópa úr
öllum hornunum og undan hverjum hlut, þó að
þú búist ekki við, að neinn gæti að því. »Hreint
er hreint,« þótt enginn maður sjái það. Með því
að gera allt vel, festir vandvirknin svo djúpar
rætur í eðli þínu, að hún verður þér eiginleg,
verður þitt annað eðli, og það, sem er vert að
gera, er vert að gera vel. Sjáðu blóminájörð-
unni. Þau eru eins lýtalaus, sem eru uppi á
hæstu fjöllum, þangað er fáir koma, og þau,
sem eru niðri á láglendinu fyrir allra augum.
Guð gerir allt vel, þótt ekkert mannlegt auga
sjái það.