Eimreiðin - 01.06.1922, Qupperneq 20

148
HÁKARLAVEIÐIN
eimreiðin'
— Dálaglegur afli í dag, sagði einn þeirra, og rómurinn var
beiskjublandinn.
— En hvernig heldurðu að hann verði framvegis? sagði
annar og dæsti.
En Þórður rumdi óþreyjulega — og þögnuðu þá hásetarnir.
Um hríð var þagað og ekkert hafst að.
— Róið í land! Þrumaði loks Þórður, og svo var sem orð
hans væru hreyfandi afl.
Þegar að landi kom, varð mesti ys og þys utan um Þórð.
Allir sögðu sömu söguna. Allir höfðu tapað mestum hluta lóða
sinna, og sumir hverjum öngli.
En Þórður var fámáll. Gerði hann ýmist að hleypa brún-
um eða hefja þær. Fölur var hann álitum, og ærið oft beit
hann á kampinn.
— Fari þeir grábölvaðir, þessir Englendingar, sagði Gísli a
Eyri, einn af bátseigendum þeim, sem reru í Bótinni. — Hvað
segir þú nú Þórður?
— O, svo sem ekki neitt, sagði Þórður og virtist horfa gi-3'
um augunum langt út í bláinn.
— Blessaðir verið þið, það er svo sem ekki mikið við
þessu að segja, þetta er rétt eins og hver önnur mæða sem
manninum mætir á lífsleiðinni og eigi tjáir að taka öðruvisi
en hverju öðru hundsbiti, sagði Ólafur Björnsson, sem M3
var formaður og bátseigandi.
Gísli, sem var maður lágur vexti, gildur, hvatlegur og hörku-
legur, hristi fyrirlitlega höfuðið:
— Hvað sem þú segir Ólafur minn, þá þykir honum Gísla
á Eyri það helvíti hart að þurfa að líða það bótalaust, að er'
lendir ribbaldar ræni bitunum frá munni barnanna hgns. Hann
gilti víst einu, þótt hausinn á helvítis skipstjóranum væri kom-
inn hérna í lúkurnar á honum.
— Ojæja, Gísli hróið, margt er nú geymt, sem ekki er
gleymt, mælti Þórður og hélt heim á leið, án þess að Wa
um öxl.
Daginn eftir var botnvörpungurinn enn á ný á lóðamiðum
þeirra Bótarmanna. Enginn bátur fór á sjó, því að allir hofðu