Eimreiðin - 01.06.1922, Qupperneq 24

152
HÁKARLAVEIÐIN
eimreiðiN
verið að sliganum, er lá upp á stjórnpallinn, hvarf alt í einu,
án þess að frá honum heyrðist hin minsta stuna. Þórður hafði
ekki mist marks, enda hafði hann margan selinn skutlað a
yngri árum.
— Leggið að, hvæsti Þórður og báturinn skreið að hlið
botnvörpungnum.
— Svona nú, fljótir upp. Sumir geta varið hásetunum upp'
gönguna og nokkrir geta gætt stýrimannsins og vélstjóranna!
Komdu með mér Gísli! Og Þórður hentist yfir öldustokkinn.
Gísli fylgdi honum fast. Þutu þeir upp á stjórnpallinn og
inn í stýrisklefann. Þar var koldimt, og enginn maður virtist
vera þar inni. Þeir þreifuðu fyrir sér, en heyrðu nú alt í einu
fótatak og þrusk í stiganum, sem lá ofan í skipið. Þeir héldu
niðri í sér andanum og biðu. Nú var maðurinn kominn upP
og stóð hikandi við uppgönguna. Liðu nú nokkur augnablik,
uns lágur smellur heyrðist og albjart varð í klefanum. Þórður
og Gísli sáu standa gagnvart sér lítinn mann sköllóttan, feit-
an mjög og búlduleitan. Starði hann á þá svefndruknum
augunum og togaði annari hendi í bróklinda sér.
En alt í einu brá Þórður við hart og stökk á manninn eins
og úlfur á lamb. Gísli stóð grafkyr og glotti og gat varla
fylgst með því er fram fór. Hann heyrði ólgandi straum ^
erlendum fúkyrðum, er köfnuðu í ógreinilegu snörli.
Þórður hélt annari hendinni um háls Englendingnum og
starði á hann glottandi. Síðan færði hann sig nær og naer
honum. Loks tók hann um úlnliði hans og hélt á honum
höndunum.
Nú heyrðist fótatak úti á þilfarinu, og innan skams kom
Andrés formaður inn í klefann.
Hann nam staðar í dyrunum og starði á Englendinginn og
Þórð. Loks sagði hann hikandi og eigi laus við ótta:
— Við höfum þá alla í gildrunni, bæði fram í og aftur i-
— Gott! sagði Þórður, en leit um leið þannig til Andrésar,
að hann vissi full vel, að honum væri best að hypja sig-
Hann sneri sér því snögglega við og snaraðist út.
Englendingurinn gerði nú enga tilraun til að losna, en starði
þegjandi á þá á víxl, Þórð og Gísla.