Eimreiðin - 01.06.1922, Qupperneq 34

EIMREIÐI!*
Hannes stutti.
[Eimreiöin hefir að vísu áður birt nokkuð um Hannes stutta, en vi!l
samt ekki meina þessarri vel rituðu, litlu grein, að komast fyrir almenn-
ingssjónir. Ritstj.j.
Þegar haustannir eru búnar, og eg get farið að taka mjer
bók í hönd, verður fyrst fyrir mér Eimreiðin. Þar sé eg,
meðal annars, grein eftir frú Onnu Thorlacius, um Hannes
stutta. Þetta nafn. vekur hjá mér ýmsar hálfgleymdar endur-
minningar frá því í æsku minni.
Hannes var, svo að segja, heimagangur á heimili foreldra
minna. Hann var einn af þessum einkennilegu mönnum, sem
uppi voru á fyrri hluta síðastliðinnar aldar; en eftir hana
miðja fer þeim smáfækkandi, þeir deyja, og engir koma í
þeirra skarð. Og ekki er ólíklegt, að eftir nokkuð mörg ár hér
frá þyki fólki undarlegt, að slíkir menn skuli nokkurn tíma
hafa verið til, ef þeir verða þá ekki alveg gleymdir.
Hannes stutti fjekk viðurnefni sitt af því, að hann var mjög
lítill vexti. Þetta ósjálfráða líkamslýti hygg eg að honum hafi
sviðið sárt alla æfi, og reynt að bæta úr þessu og breiða
yfir það með því að raupa af hreysti sinni og kröftum, og
sagði um það hinar ótrúlegustu sögur. ]eg heyrði hann t. d.
segja, að einu sinni hefði hann vaðið yfir Húnavatn, þar sem
það hefði verið á breidd eins og lítilfjörleg bæjarleið, en eins
og yfir breiða á hefði vatnið verið sér langt yfir höfuð, og
alla leið hefði leirinn og sandbleytan verið sér ýmist í hnje
eða mitt læri. »En fjörið var ekki lítið og kraftarnir að rífa
sig þarna áfram«, bætti hann við. Annað skifti sagði hann
hina fáránlegustu sögu um viðureign sína við mannýgan bola,
sem afi minn hafði átt. »Þegar við vorum búnir að eigast við
í fulla þrjá klukkutíma«, sagði Hannes, »þá var komið að
okkur. Þá sat eg á þúfu með báða þumalfingurna í augunum
á bola, en hann stóð fyrir framan mig, og þá var öll vonska
úr honum«. Þetta sagði hann alveg ófeiminn í áheyrn föður