Eimreiðin - 01.06.1922, Qupperneq 36

164
HANNES STUTTI
EIMREIÐIN
Þegar frú Thorlacius sá hann glíma í Stykkishólmi, hefir
hann hlotið að vera orðinn aldraður maður. og fer þá flestum
aftur með fimleikann.
Aldrei var Hannes nefndur viðurnefninu »stutti«, svo hann
heyrði, á okkar heimili. Foreldrar mínir vissu hvað honum
var það viðkvæmt, og vildu ekki láta erta hann eða stríða
honum. Hann var óáleitinn við alla að fyrra bragði, en væri
honum misboðið, varði hann sig eftir föngum. Ef ókunnugir
heyrðu nafn hans og spurðu: »Er það Hannes stutti?« svar-
aði hann: »Jú, jeg hefi lagt margan lengri«. Eða hann sagði:
»Fyrir þetta orð hefur margur orðið að liggja«.
Annað, sem Hannes þóttist af, var skáldskapurinn. Aðrir
kölluðu hann leirskáld. En sjálfum fanst honum, að fáir eða
engir stæðu sjer jafnfætis. Sagði stundum, þegar hann var að
hafa yfir eitt eða annað eftir sig: »Aldrei hefir neitt verið
kveðið á íslensku, sem annar eins kraftur og kjarni er í«. —-
»En krunkið voru söngvar hans um sólina og himininn«.
Vmsir urðu til að stríða honum, kveða um hann háðkvæði
og jafnvel níð. — Einu sinni orti hann þessa vísu:
„Vndi fyllir, ekki sein,
ekru spillir skrúða;
undir gyllings rómarein
rennur Dillihnúða".
Þegar]ón Eggertsson íFagradal heyrði þessa vísu, kvað hann:
„Frá skáldum prúðum Hannes hallur
Hárs í flúði lenda sjóinn.
Dillihnúðu hlauna hnallur
hrellir skrúð um ekrumóinn".
Mest kvað þó að brösum þeim, sem Hannes átti í við Einar
á Harastöðum. »Harastaða-Einar óð ælir, kælir lýði«, sagði
Hannes. En Einar orti meðal margs annars:
„Nær mun Hannes, hortiltanna smiður,
fyrir skitið Fjölnis vín
fá það vit, að skammast sín“.
Vísan þótti vel gerð, og var því á lofti haldið. Ef til vill hefir
Hannes fundið, að sjer veitti erfitt að hafa við Einari, þv‘
þegar sjera Guðmundur Einarsson, sem gat verið glettinn, orti