Eimreiðin - 01.06.1922, Blaðsíða 41

eimreiðin
VIÐ LANGELDA
169
Manstu kæra, Heyrðu, litla Halla, Þunglyndi o. s. frv. Og eg
vil tilfæra nokkur erindi úr þeim, sem sýnishorn af þessari
tegund skáldskapar:
Syngdu, góða, syngdu
sólskinsljóðið þitt.
— Eg hefi allri gleði gleymt,
sem geymdi hjarta mitt. (BIs. 11).
Leið þín verður
um vegi hulda.
Þú ert á flótta
undan frosti og kulda.
Komdu til mín
og kystu mig.
Guð sé með þér
og geymi þig. (Bls. 20).
Glatt var Ieikið löngum,
ljós var æfisaga.
Lifað ljóði og söngvum,
langa sólskinsdaga.
— Þá var þörf að finnast,
það voru gleðifundir. —
Þá var margs að minnast
margar næturstundir. (BIs. 73).
Eg vil nú minna á þessi orð Goethes (og óska þess, að
Sem flestir íslenskir ljóðasmiðir taki þau til alvarlegrar íhug-
Unar); Til þess að rita óbundið mál, verður maður að hafa
e,ithvað að segja; en sá sem ekkert hefir að segja, getur þó
r,mað vísur og hendingar, þar sem hvert orðið leiðir af öðru,
Sv° að lokum verður eitthvað til, sem að vísu er ekki neitt,
en Iítur þó út eins og það væri eitthvað.
Athugum ofurlítið nánar eitt af kvæðum S. Gr., þar sem
skáldið er að telja sér trú um að hann finni til, að sorg hans
Se þung og ólæknandi. Eg vel kvæðið Hún (bls. 13). Erindin
eru þrjú, í tveim hinum fyrri lýsir skáldið »henni« — hún er
Sengill«, »hrein sál«, »líkt og léttur óður«, hún hefir »vafið
Urn hann ástúð sína« og »yljað þrá« hans o. s. frv. Það er
'ett yfir línunum, hugsunum þeirra og kveðandi, enginn getur
Eindið neina ástríðu, neinn sterkan loga í þeim, ekkert er