Eimreiðin - 01.04.1923, Blaðsíða 49

EIMREIÐIN
SAKRAMENT
177
°9 draumi. En það getur vel verið að þú brosir að því síðar,
að eg geti ekki sagt þér þannig frá því, að þú skiljir mig, »
Eg barði að dyrum í kotinu á heiðinni. Einhver kom hratt
fram göngin og opnaði bæjarhurðina. Það var karlmaður, og
hélt á kerti, sem slokknaði á um leið og hann opnaði. Nú
yar orðið dimt, og tunglið var bak við ský.
»Komið þér sælir«, sagði hann og talaði lágt, en hratt.
»Guði sé lof, að þér eruð kominn«.
Eg átti ekki von á þessari kveðju, og fanst hún auðvitað
dálítið brosleg. En flaug í sömu andrá í hug, að eitthvað væri
að þarna í kotinu. Eg rétti honum höndína og heilsaði.
*Er það ekki séra Pétur«, sagði hann og kom út á hlaðið
fd mín, berhöfðaður, með kertisskarið í hendinni. »Nei, nei,
gat heldur ekki verið. Nei, hann getur ekki komið fyr
um sex-leytið — í fyrsta lagi«.
Eg sagði honum hver eg var, og erindið.
sEr von á séra Pétri hingað í kvöld«, spurði eg svo.
»]á«, sagði hann. Eg sendi eftir honum í dag, til að þjón-
ys4a móður mína. — Hún er í dauðanum, — alveg í dauð-
anum. — Hún þráir sakramentið. En guð veit, hvort hann
kemur nógu fljótt«.
Honum var ákaflega mikið niðri fyrir.
»En eg læt yður standa hér úti, þreyttan ferðamanninn*,
Sa9ði hann, »komið þér inn. Þér bíðið hvort sem er eftir
PTesti, og verðið honum samferða heim«.
Satt að segja hefði eg nú helst viljað halda ferð minni
afram, og eg ympraði á því við bónda. Prestur mundi ríðandi,
Sagði eg, en eg væri gangandi, og við gætum því ekki orðið
samferða. Og þegar svona illa stæði á hjá honum, þá vildi eg
omögulega gera átroðning.
»Gerið það fyrir mig, að koma inn«, sagði hann innilega,
°9 tók í handlegginn á mér. »Því, sjáið þér til, hvernig ástatt
er fyrir mér, eg sendi Guðrúnu eftir prestinum, og þegar
svona kemur fyrir, þá er alt svo erfitt, og maður er feginn
aö vera ekki aleinn«.
»Er enginn heima, nema þér?« spurði eg.
»Við erum ekki nema þrjú hér«, sagði hann, »hún móðir mín,
^lessuð, eg og hún Guðrún, vinnukonan. Við erum ekki fleiri«.
12