Eimreiðin - 01.04.1923, Blaðsíða 53

EIMREIÐIN
SAKRAMENT
181
Og það er víst, að þá stundina fann eg að eg hafði ódauð-
le9a sál. Síst af öllum mönnum í heiminum fanst mér eg hafa
vald til að vera umboðsmaður Krists og fyrirgefa deyjandi
roanneskju syndirnar. Langsíst af öllum. — En þó var eg
knúinn til þess að vera það.
Eg tók skeið, sem lá á borðinu, og helti nokkrum dropum
Vr glasinu í hana. — Augu gömlu konunnar voru enn þá
lokuð, og hún átti mjög erfitt með andardráttinn, en eg sá,
a& hún hafði enn rænu.
Eg greip síðasta hálmstráið, eins og druknandi maður. Eg
f°r að tala. Eg bjóst við að svo gæti farið, að hún gæfi upp
öndina, í friði, á meðan eg væri að tala. Og þá mundi eg
losna við að gefa henni sakramentið — losna við aðalsvikin
glæpinn. —
Stundarkorn talaði eg, hamingjan veit, hvað eg sagði, það
var víst æði barnalegt. En eg var ákaflega æstur og hrifinn.
Eg er viss um, að fáir menn hafa lifað jafn átakanlega stund.
^ótt eg ætti lífið að leysa, man eg ekkert, hvað eg sagði,
nema að eg var að lesa »Faðir-vorið«, þegar gamla konan
♦ruflaði mig í lestrinum.
»Myrkrið kemur*, stundi hún, og titringur fór um hana —
lsakramentið — sakramentið«.
Og eg tók annari hendi undir höfuðið á henni og reisti
það upp.
»Þetta er ]esú Krists sannarlegt blóð«, sagði eg, og gaf
henni það, sem var í skeiðinni*. —
Þórir Bergsson.